Werknemers die de ruggengraat van de tweedehandsmarkt vormen, zijn bijzonder kwetsbaar in tijden van pandemie

instagram viewer

Kayayei zijn een essentieel onderdeel van de tweedehands kledinghandel, maar ze worden hard getroffen door Covid-19-gerelateerde uitdagingen.

Foto: met dank aan Francis Kokoroko

Als je ooit je kast hebt opgeruimd, het eigen risico hebt gedoneerd en jezelf hebt gefeliciteerd met het uit de kast houden van kleding stortplaats, is de kans groot dat je hebt vertrouwd op een groep mensen waar je waarschijnlijk nog nooit van hebt gehoord: Ghana's Kayayei. Hoewel ze zelden worden gevierd door vocale kampioenen van de circulaire economie, Kayayei zijn geweest beschreven als "de ruggengraat van de tweedehands kledinghandel." 

"Kayayei" is het Ghanese woord voor vrouwelijke dragers die allerlei goederen op hun hoofd door lokale markten dragen. Hoewel ze misschien betaald krijgen om alles te vervoeren, van boodschappen tot droge goederen, speelt Kayayei een bijzonder belangrijke rol in de wereldwijde kledingeconomie.

Dit komt omdat Accra, Ghana, volgens de Amerikaanse non-profitorganisatie de grootste tweedehandsmarkt van West-Afrika heeft

Stichting OK. De organisatie, die sinds 2016 onderzoek doet naar de stroom van gebruikte kleding door Ghana, zegt dat 15 miljoen kledingstukken zijn gedoneerd en geëxporteerd door het wereldwijde noorden – denk aan landen als de VS, het VK en Canada – passeren een enkele markt in Accra, Kantamanto genaamd, die elk week.

Een kayayo met een baal tweedehands kleding op haar hoofd en een baby op haar rug door Accra.

Foto: Nana Kwadwo Agyei Addo/met dank aan de OR Foundation

Kayayei speelt een essentiële rol bij het transporteren van kleding van importeurs van tweedehands kleding naar de markten waar ze worden gesorteerd en hopelijk doorverkocht. Dat betekent dat er elke week miljoenen items worden gedoneerd door Marie Kondo-geïnspireerde Amerikanen, Britten en meer zouden nooit de tweedehands kledingstroom bereiken, waar ze een kans hebben om van de stortplaatsen te worden afgeleid, als het niet voor Kayayei was. (Zelfs de kleding die in Ghana op de markt komt, zal niet allemaal verkoopbaar zijn en dus kan nog steeds op een vuilstort belanden - alleen in een ander land dan waar het werd geschonken - maar dat is een verhaal voor een andere keer.)

Hoewel Kayayei een cruciale schakel vormt in de toeleveringsketen van tweedehands goederen, hebben ze lange tijd te maken gehad met moeilijke werkomstandigheden en onvoldoende bescherming. Hun werk is fysiek zwaar: de balen die ze op hun hoofd vervoeren, wegen minimaal 120 pond, maar de smalle gangpaden van de markten waarop ze navigeren, laten geen andere manieren van dragen toe. Het jarenlang dragen van deze belastingen kan leiden tot slopende nek- en rugpijn. Het werk is ook opvallend laagbetaald, waarbij de meeste Kayayei niet meer dan $ 10 per dag verdienen.

"Kayayei speelt een essentiële rol bij het verlengen van de levensduur van miljarden kledingstukken per jaar, wat betekent dat ze een cruciale rol spelen in de goede bedoelingen van onze [de mode-industrie in het Noorden] manifesteren", zegt mede-oprichter van de OR Foundation Liz Ricketts via e-mail. "De opluchting die we vaak voelen bij het doneren van kleding wordt een letterlijk gewicht dat de kayayei dragen. Onze wens om kleding van onze stortplaatsen te verwijderen, is geen excuus voor het geweld waarmee Kayayei wordt geconfronteerd. Sommige van deze vrouwen sterven omdat hun nek breekt onder het gewicht van kleding."

Covid-19 heeft de moeilijkheden verergerd om de kost te verdienen als een kayayo nog verder. Zoals velen over de hele wereld die voor hun inkomen afhankelijk zijn van de gig-economie, is er geen financieel vangnet voor deze vrouwen. Dus toen de pandemiegerelateerde lockdown de tweedehandshandel in Kantamanto staakt, bleef Kayayei over met weinig middelen. Zelfs toen de markten eind april weer opengingen, aarzelden velen om weer aan het werk te gaan uit angst dat ze het virus zouden oplopen. Hoewel deze angst door burgers over de hele wereld wordt gevoeld, is het vooral dringend voor Kayayei vanwege het feit dat velen geen toegang hebben tot elementaire sanitaire voorzieningen.

Kayayei in Accra komt samen om te protesteren tegen de regering van Ghana's verzuim om hulppakketten te verstrekken die hen beloofd waren in het licht van de verspreiding van Covid-19.

Foto: met dank aan Francis Kokoroko

Volgens een persbericht van de OR Foundation is in de Old Fadama-gemeenschap waar meer dan 13.000 kayayei wonen, "sociale afstand bijna onmogelijk". Toilet- en wasfaciliteiten vereisen allemaal dat gebruikers een vergoeding betalen, waardoor ze ontoegankelijk zijn voor degenen die door hun arbeidsongeschiktheid in financiële moeilijkheden zijn geraakt zeestraten. Hoewel frequent handen wassen in veel delen van de wereld een obsessieve norm is geworden, blijft het voor veel Kayayei een luxe.

De Kayayei Youth Association heeft rapporten gedeeld met de OR Foundation waarin wordt beweerd dat de Ghanese regering onvoldoende hulp biedt bij deze uitdagingen. Deze gemeenschapsleiders organiseren als gevolg daarvan, organiseren demonstraties en stellen specifieke vragen aan de overheid: dat het biedt tot 1 juni gratis water voor inwoners van Old Fadama, zodat ze hun handen kunnen wassen om de verspreiding van de virus; voor door de overheid gesponsord vervoer zodat Kayayei ervoor kan kiezen om terug te keren naar het noordelijke deel van het land waar velen van hen vandaan komen als ze dat willen; en voor hulp bij onderdak en eten.

Kayayei in Old Fadama komt bijeen om te pleiten voor overheidssteun.

Foto: met dank aan Francis Kokoroko

Hoewel de OR Foundation is geweest geld verzamelen om tijdelijke verlichting te bieden in de vorm van voedsel en handdesinfecterend middel voor degenen die in Old Fadama wonen, sluiten Ricketts en haar mede-oprichter Branson Skinner zich aan bij de Kayayei Youth Association in de hoop dat de lokale overheid meer zal doen om deze kwetsbare maar essentiële arbeiders in de wereldwijde tweedehandsvoorziening te ondersteunen ketting.

Ricketts wil ook dat burgers in het Noorden kritischer gaan nadenken over wat er gebeurt met de kleding die ze doneren. Alleen omdat het in een prullenbak met een recyclingbordje aan de zijkant is afgezet, wil nog niet zeggen dat het gegarandeerd 'iemand in nood helpt' of een tweede leven vindt, zegt ze.

"Het zeer handige idee dat mensen in het Zuiden onze overtollige kleding nodig hebben, is een erfenis van het kolonialisme", zegt Ricketts. "Tot we deze waarheden onder ogen zien, zal de mode-industrie waarschijnlijk ongereguleerd blijven en zal het Noorden" blijven streven naar 'duurzaamheid' en 'zero-waste'-doelen ten koste van rechteloze vrouwen zoals de kaayei."

Blijf op de hoogte van de laatste trends, nieuws en mensen die de mode-industrie vormgeven. Schrijf je in voor onze dagelijkse nieuwsbrief.