"Hoe gaan de modellen dit doen?" Dat was de vraag bij aankomst op de binnenkort heropende Carreau du Temple voor de Saint Laurent optreden op maandagavond. Reflecterende gouden balken omzoomden de landingsbaan, enkele meters uit elkaar, van begin tot eind. Ofwel gingen de meiden serieus hoppin', skippin' en een jumpin' doen, of er stond iets heel interessants te gebeuren.
Dit wezen Hedi Slimane, het was het laatste. Toen de eerste noten van het humeurige, lome rocknummer "Had Ten Dollaz" uit LA uit de LA-band Cherry Glazerr door de luidsprekers klonken, rezen de balken gracieus in paren als vele poorten van een brug.
En wat kwam er door? Mod's. Veel van hen. Slimane is geobsedeerd door muzieksubculturen -- hij heeft rechttoe rechtaan rock-'n-roll gedaan, grunge -- en dit was een ode aan Swinging London uit de jaren 60 in de vorm van leer, fluwelen vacht en pailletten. Het haar -- alle middelste delen en pony -- was erg Jean Shrimpton; Kohl-omrande ogen maakten de look af.
Elke mini-jurk was schattiger dan de vorige -- het inktzwarte fluwelen nummer met een witte kraag en manchetten was even later op de voorgrond door een roze jurk met lovertjes onder een grafische zwarte vacht met enorme witte polka stippen. Geruite capes en een pied-de-poulejasje zorgden voor meer Brit, terwijl glittery Mary Janes en kniehoge zwarte lak- en zilverkleurige laarzen voor nog meer attitude zorgden. Scherpe blazers voor kleine schoolmeisjes zagen er precies goed uit met piepkleine tartan en grijze rokken, terwijl een glinsterende geruite kilt zo kort was dat elk meisje gemakkelijk een detentiestrook zou opleveren. In feite was er geen enkele broek in de hele line-up, alleen dikke zwarte ondoorzichtige panty's.
Een drietal limited-edition jurken met lovertjes en abstracte vormen is geïnspireerd op het werk van de Californische conceptuele kunstenaar John Baldessari (die Slimane in het verleden heeft gefotografeerd). Slimane verwees ook naar Baldessari via de uitnodiging van de show en stuurde een boekje met zijn werk. De openingspagina is het op tekst gebaseerde stuk "Evidence: A Potential Print", waarin de kunstenaar - nu in de tachtig - "The Crematieproject." De man verbrandde al zijn schilderijen uit 1953 en 1966, plaatste ze in een urn en bakte er zelfs enkele in koekjes.
Om nog meer verbanden te leggen tussen dat en wat Slimane over de landingsbaan heeft gestuurd (buiten die voor de hand liggende drie looks) zou gewoon speculatie zijn. Maar je kunt je afvragen: was het gewoon weer een knipoog naar een daad van prachtige vernietiging (zie zijn eerdere fascinatie voor Pete Doherty) of een groter statement over zijn eigen werk, of zelfs zijn werk ten opzichte van zijn voorganger?
We weten het niet. Maar we zijn er vrij zeker van dat we die fuchsia Mary Janes willen.
Foto's: Imaxtree