Waarom helpen niet meer Aziatisch-Amerikaanse kostuumontwerpers onze eigen verhalen te vertellen?

Wanneer kostuumontwerper Susanna Lied hoorde via geruchten uit de industrie dat 'Minari' van schrijver/regisseur Lee Isaac Chung in de maak was, ze wist dat ze erbij betrokken moest worden.

Beslist een Amerikaans verhaal, volgt de film Jacob van Steven Yeun, een Zuid-Koreaanse immigrantenvader die zijn gezin in de jaren '80 van Los Angeles naar het landelijke Arkansas verhuist. Het uitbeelden van drie generaties die de Amerikaanse droom najagen, de nu bekroonde seizoenslieveling en Sundance 2020-hit sloeg echt aan voor Song. Ze kende de uitvoerend producent, Joshua Bachove, en begon daar haar zoektocht.

"Ik zei: 'kijk, dit is bijna de basis van mijn familie', zegt Song. "Omdat mijn familie eind jaren '70 van Zuid-Korea naar Californië emigreerde. Ze verkochten alles wat ze hadden en brachten mijn hele familie naar Californië.' l hebben het onderzoek daarvoor."

Nadat ze een interview had gekregen - en haar filmpotentieel had bewezen buiten haar voornamelijk televisiewerk - kreeg ze de baan. De persoonlijke connectie, ervaring en kennis van Song ondersteunt het ontroerende en uiteindelijk opbeurende verhaal door subtiele, maar ook duidelijke (als je op zoek bent) details. Ze kocht bijvoorbeeld 'huissokken' met grip op de zolen in LA's Koreatown en vond specifieke tanktops voor Yeun.

"Ze zijn heel anders dan wat de Amerikanen droegen", merkt Song op. "Koreanen hadden hun eigen merk."

Leukste kind ter wereld Alan S. Kim (hieronder), die de zevenjarige zoon David speelt, draagt ​​een collectie poloshirts en een symbolisch palet van rood, wit en blauw. "Elke Koreaanse jongen die ik kende, droeg altijd rood", herinnert Song zich. "Op basis van mijn onderzoek en mijn geheugen droegen veel familieleden, evenals mijn broer, poloshirts [in de jaren '80]." David is schattig witte atletische sokken, trots gecombineerd met Americana cowboylaarzen, weerspiegelen Chung's eigen jeugd die opgroeide op een boerderij in Lincoln, Arkansas.

"Er zijn ervaringen en de eigen achtergronden van [kostuumontwerpers] die ze inbrengen in het standpunt van het vertellen van verhalen. Als ze authentiek zijn voor het universum dat wordt gecreëerd, is er een nuance die gewoon niet te koop is", legt producer en acteur uit Brian Yang. Hij is onlangs mede-oprichter van Gigantische Sprongversneller, die gelanceerd met een film- en tv-ontwikkelingsprogramma voor Aziatisch/Pacific Amerikaanse schrijvers.

Na tientallen jaren van stereotiepe rollen, witwassen en algemene uitsluiting, worden Aziatisch-Amerikaanse/Pacific Islander (AAPI) verhalen eindelijk op film verteld, voortkomend uit "Aziatisch augustus,""Crazy Rich Aziaten"en de eerste"Aan alle jongens" aflevering. Niet alleen worden AAPI-ervaringen op het scherm geportretteerd met toonaangevende - en soms meerderheid - casts, maar ook door regisseurs en schrijvers die de verhalen vertellen. Ons verhalen. Vaker wel dan niet, echter, een diepere kijk op de creatieve - of 'onder de lijn', in vakjargon - teams, zoals haar en make-up, weerspiegelen productieontwerp en kostuumontwerp gewoon niet hetzelfde niveau van vertegenwoordiging.

Kostuumontwerper en klant Laura Won bouwde haar cv op met indrukwekkende credits, waaronder de "Twin Peaks"-revival, "Een rimpel in de tijd" en "Bom," onder Colleen Atwood. Ze is ook opgeleid als kimono-specialist om culturele nauwkeurigheid te behouden. (Ze diende als adviseur op de "Shogun Wereld" afleveringen in seizoen twee van "Westworld.")

Maar omdat hij zich "opgewonden" voelde over het algehele gebrek aan kansen vorig jaar, besloot Wong een "informeel onderzoek" uit te voeren. Ze analyseerde meer dan 60 Hollywood films en tv-shows, van 2000 tot 2020, met een Aziatisch-gerelateerde setting, plot en prominente hoofdrolspelers om te bepalen hoeveel een AAPI-kostuum hadden ontwerper. Voor films die meer dan $ 3 miljoen kosten, vond ze twee ontwerpers voor drie projecten: Thais-Amerikaans Suttirat Larlarb voor Danny Boyle's "Slumdog Millionaire" (2008) en Indian-American Arjun Bhasin voor Mira Nair's "The Namesake" (2006) en Ang Lee's "Life of Pi" (2012). "The Farewell" van Lulu Wang heeft Athena Wang uit Shanghai ingehuurd voor de scènes in de VRC, maar niet voor het in New York gemaakte gedeelte. De Netflix-serie "Marco Polo" had Tim Yip, die van Chinese afkomst is, als co-ontwerper voor het eerste seizoen; hij ontwierp ook de internationaal geproduceerde kaskraker "Crouching Tiger, Hidden Dragon".

"Het is erg somber", zegt Wong, die van Chinese afkomst is.

Ontwerpers worden vaak begroet met de eeuwenoude excuus-slash-reactie, volgens de Chinees-Amerikaanse kostuumontwerper Helen Huang: "'Nou, er zijn geen grote Aziatische ontwerpers die dit werk aankunnen... Het is zoiets als: 'Nou, je hebt ons nooit de kans gegeven om dat te doen. We zijn niet zo veel in aantal. Hoe zou je dat weten?'"

Huang ontwierp onlangs de Emma Roberts rom-com "Holidate" en won een Emmy als onderdeel van Lou Eyrich's team voor "American Horror Story" in 2016. Ze zegt dat ze contact heeft opgenomen met Aziatisch-Amerikaanse producenten en regisseurs over deelname aan een franchise op basis van een... best verkochte boekenreeks, maar "de reactie is koud." Want schijnbaar, hoe groter het budget - en hoe hoger het profiel - van een film, de minder waarschijnlijk zijn de creatievelingen verderop op de IMDb-lijst van Aziatische afkomst, zelfs als de regisseurs en producenten dat zijn. (Vervolgens, daar is "Mulan...")

"Het is een heel moeilijk gesprek om nu te voeren, over Aziatische regisseurs en schrijvers en producenten van bovenaf; als ze die verantwoordelijkheid hebben", zegt Huang. Maar het is een gesprek dat AAPI-kostuumontwerpers voeren.

Gerelateerde artikelen:
Tom Hanks draagt ​​een paar echte kleren van meneer Rogers in 'A Beautiful Day in the Neighborhood'
Sarah Jessica Parker draagt ​​geen 'high-end fashion' in haar nieuwe show, 'Divorce'
De unieke uitdaging van het ontwerpen van semi-autobiografische kostuums

In haar onderzoek merkte Wong op dat kleinere, indiefilms, zoals 'Minari' en de in New York en Hawaï gevestigde regisseur Christopher Makoto Yogi's aankomende "I Was a Simple Man", blijkt meer bereid om risico's te nemen op AAPI onder de lijn talent. Maar voor grotere inspanningen ondersteund door merkstudio's en enorme marketingmachines, producenten en regisseurs hebben de neiging om op veilig te spelen met doorgewinterde (niet-AAPI) ontwerpers met een lange cv en onderscheidingen onderscheidingen.

"Je krijgt de interviews niet eens omdat ze afgaan op aanbeveling en mensen die de grote films hebben gezien", legt Huang uit. "Maar in die geschiedenis is er geen diversiteit, toch? Je krijgt dus geen kans om te bewijzen dat je het zou kunnen. Ze zoeken niet hard genoeg en dan wordt er standaard een systeem gebruikt dat niet inclusief was. Daarom krijgen we niet de kans om onze stem te gebruiken." 

Dat gebrek aan inclusie en vertegenwoordiging maakt het bijna onmogelijk om Aziatisch talent te laten zien in de gewaagde opening credits voelen 'performant' aan, aangezien AAPI-advertenties onder de lijn niet eens een plaats krijgen bij de tafel.

De druk kan worden geïntensiveerd met opkomende regisseurs die hun grote moment opvoeren, met de toegevoegde historische druk van eenmalige hits zoals 1993's "The Joy Luck Club" of de indie-uitbraak "Better Luck Tomorrow" van nu-megaproducent Justin Lin uit 2002, die niet leidde tot een wildgroei aan Aziatisch-gecentreerde projecten. "Laten we het zo zeggen, AAPI-producenten, schrijvers, showrunners, regisseurs zijn ook zeer recente dingen, dus je kunt ze niet echt de schuld geven omdat de inzet zo hoog is", zegt Vera Chow. "Iedereen kijkt naar ze. Als jij hen was, zou je dan alle opkomende bemanningsleden aannemen? Zou je een kans wagen? Ik denk dat de meeste mensen hetzelfde zouden doen." 

Dankzij haar beheersing van het Mandarijn en het Kantonees vond Chow haar eerste internationale banen met een groot budget als kostuumsupervisor in 'Marco Polo', dat leidde tot het leiden van haar eigen team op het in de VRC gevestigde 'Shanghai Fortress'. "Niemand zou een 35-jarige een sci-fi van $ 100 miljoen geven in de VS," zei ze zegt. De meertalige in Hong Kong geboren New Yorker heeft sindsdien een succesvolle "bi-continentale" internationale carrière opgebouwd.

Het binnenkort uit te brengen project van Chow is Eddie Huangs regiedebuut, "Boogie", een coming-of-age-verhaal in New York City over een Chinees-Amerikaanse basketballer. Na haar interview met de Taiwanees-Amerikaanse auteur/restaurateur (en de lancering in het Mandarijn na vijf minuten), was het een "no-brainer". Maar ze werd in eerste instantie benaderd voor de baan door een lijn producent.

"Het grappige van de meeste van deze Aziatische projecten is dat ik eigenlijk gevonden ben door de niet-Aziatische producer", zegt ze met een gelaten lach. "De Aziatische regisseurs waren meestal helemaal niet op zoek naar een AAPI-crew. Meestal zijn het bondgenoten."

Chow is van mening dat er een "culturele mentaliteitsverandering moet zijn binnen de Aziatische gemeenschap, in het algemeen", met minder nadruk op "stamboom". Studio's moeten Aziatische regisseurs en producenten ook in staat stellen een meer diverse crew in te huren onder de lijn.

"We moeten verder reiken in onze zoektocht naar Aziatische kostuumontwerpers, componisten, productieontwerpers, advertenties..." voegt ze eraan toe. "We zijn daar en de meesten van ons werken niet met Aziaten."

Dat is hoe de kleine groep baanbrekende ervaren ontwerpers van Aziatische afkomst succesvolle carrières in Hollywood hebben opgebouwd gedurende decennia van een gebrek aan AAPI-gerelateerde verhalen, noodzakelijkerwijs. Larlarb - een Stanford BFA en Yale MFA grad die een drievoudige bedreiging kostuumontwerper, productieontwerper en art director is - vond een vroege kampioen in Boyle, waarmee ze haar grote doorbraak veiligstelde in de film "The Beach" van de Britse filmmaker Leonardo DiCaprio uit 2000, met in de hoofdrol voorbeeld. Terwijl ze assisteerde bij theaterontwerp in Londen, verzekerde ze zich proactief van een baan als productie-assistent op de filmset in Thailand (geholpen door haar Thaise paspoort en taalvaardigheden). Haar samenwerking met Boyle ging verder op 'Slumdog Millionaire', 'Sunshine', '127 Hours' en de openingsceremonie van de Olympische Spelen van 2012 in Londen, wat haar een Emmy opleverde.

Nu met meer regisseurs van projecten voor Aziatische afkomst, staat Larlarb dankzij haar bonafides op de aanbevolen 'lijsten'. Ze voelt zich aangemoedigd door recente projecten als een teken van het samenkomen van de gemeenschap, of het nu gaat om verhalen over Azië of niet. Na Ang Lee's 2019 Will Smith met sci-fi "Gemini Man" en Cary Joji Fukunaga's langverwachte Bond-film, "No Time to Die", is ze vooral enthousiast over het werken met Aziatische vrouwelijk regisseurs: Jane Wu voor de Netflix-animatieserie "Blue Eye Samurai" (met Randall Park en Maya Erskine) en "The Mandalorian"-helmer Deborah Chow over een Disney+-project dat ze niet mag bespreken (maar wat IMDb aangeeft is een klein project genaamd "Obi-Wan Kenobi").

"Vier Aziatische regisseurs op rij - dat zou ik een goed teken noemen", zegt Larlarb aan het bellen.

Ondertussen heeft Bhasin baanbrekend werk verricht door de afgelopen twee decennia zijn eigen stempel te drukken in de twee grootste filmindustrieën ter wereld: Hollywood en Bollywood. Geboren en getogen in India, begon hij zijn carrière in de Verenigde Staten tijdens zijn stage tijdens de NYU-filmschool. Na 9/11 besloot hij zijn talenten toe te passen op Bollywood en begon hij een langdurige samenwerking met de internationale producer, regisseur en schrijver Mira Nair. Samen omspannen hun verhalende werk Zuid-Azië en de diaspora, inclusief de eerder genoemde New Yorkse set "The Naamgenoot", wat misschien de eerste keer is dat ik mijn eigen ervaring terugzie in de tweede generatie van Kal Penn karakter.

"Wat me echt naar Mira trok, wat ons naar elkaar toe trekt en de reden waarom we zo veel samenwerken, is omdat ik haar heb horen zeggen in het verleden, 'weet je, representatie is alles en als we de verhalen van ons leven en onze ervaringen niet vertellen, zal niemand anders het doen'", zegt Bhasin. Hun meest recente project, de weelderig epische BBC-serie 'A Suitable Boy', gebaseerd op de roman van Vikram Seth, speelt zich met trots af in India na de onafhankelijkheid.

Hij is gewild vanwege zijn doordachte, karaktervormende en vaak met kleur verzadigde werk dat de culturen van zijn twee huizen verkent en overbrugt. "Ik voel me aangetrokken tot projecten [met] het idee om een ​​vreemdeling te zijn in een vreemd land, hetzelfde land te adopteren als het jouwe, je ervaring, je kleuren, je visuals en je leven erin brengen en samenvoegen met een andere plek," he verklaart. (Zijn aanpak vertaalt zich ook in: Sarah Jessica Parker's karakter navigeren "Scheiding" en Matthew Rhys's cynische Esquire journalist betreedt het zonnige, optimistische wereldbeeld van Mister Rogers in "Een mooie dag in de buurt.")

De kenmerkende en persoonlijke ervaring van Bhasin is perfect van toepassing op zijn huidige project, de Disney + -serie "mevrouw Marvel." De hoofdpersoon, Kamala Khan, is een Zuid-Aziatisch-Amerikaanse tiener - en Marvel's eerste moslim - superheld. Hij beschrijft de verschillende achtergronden en perspectieven van het regieteam, waaronder de Belgisch-Marokkaanse Adil El Arbi en Bilall Fallah, de Indiaas-Amerikaanse Meera Menon en Pakistaans-Canadese Sharmeen Obaid-Chinoy: "We zijn zo divers, dus er zijn al deze verschillende manieren om de immigrantenervaring te zien en te vertalen," hij zegt.

Bhasin is ook verheugd om meer AAPI-filmmakers - en verhalen - in Hollywood te zien plaatsvinden. "Ik ben wanhopig om nu met andere Aziatische regisseurs samen te werken", merkt Bhasin op. (Hij heeft onlangs "After Yang" ingepakt, een sciencefictiondrama dat zich in de toekomst afspeelt, geregisseerd door de Koreaans-Amerikaanse regisseur Kogonada.) "Ik heb contact gezocht met Lulu Wang omdat ik heel graag met haar zou willen werken."

Het wil niet zeggen dat alleen Aziatische kostuumontwerpers Aziatische verhalen kunnen en moeten vertellen - en deze op een respectvolle, bekwame en grondig onderzochte manier illustreren. De diepere kwestie hier gaat over het creëren van gelijke kansen, vooral door andere Aziatische verhalenvertellers op te vrolijken en hen een kans te geven om gezien en gehoord te worden.

"In een ideale wereld komen we op de plek waar iedereen alles kan ontwerpen en dat is niet erg", zegt Wong. "Maar ik denk dat een deel van het probleem is dat er zo weinig shows zijn die bepaalde populaties vertegenwoordigen, zoals AAPI, dus omdat die kansen schaars zijn, worden ze nog kostbaarder."

Natuurlijk ligt de verantwoordelijkheid ook bij kostuumontwerpers op senior niveau om kansen te creëren voor een diverse pool van talent. "Je wilt beginnen met het aanbevelen van een diverse groep mensen en je wilt ze gaan begeleiden als ze in het bedrijf opduiken", zegt Huang, die leiding geeft aan haar eigen teams op de Hiro Mirai regisseerde de sci-fi-serie "Station Eleven" en de Apple TV+-show "The Shrink Next Door". Chow merkt op dat ze momenteel geen Aziatische vertegenwoordiging in haar bemanning heeft ("niet mijn meest trotse moment", geeft ze toe), hoewel ze diversiteit als een prioriteit beschouwt - maar toen het tijd werd om in Atlanta te werken voor "The Walking Dead", "hoopte ik dat er meer Aziaten... Ik kan er eigenlijk geen vinden. Ik kon er geen enkele vinden."

Een andere manier om meer vertegenwoordiging te creëren, is door meer Aziatisch-Amerikanen aan te moedigen een loopbaan in de kunst na te streven - en in het bijzonder in kostuumontwerp. Niet om in een stereotype te leunen, maar de meeste ontwerpers die ik sprak, hebben dit ook besproken (en ik heb leefde het): Traditioneel, in Aziatische gezinnen, is het aanmoedigen van een carrière in creatieve velden dat gewoon niet gemeenschappelijk.

"Toen we emigreerden en de tweede generatie opkwam, zagen we nooit mensen die kostuumontwerpers wilden worden. Dat was zelfs nooit een echt beroep dat je [dacht dat je] echt kon doen. Het heeft dus generaties geduurd voordat we er een handvol van hebben", legt Yang uit. Een "kracht in cijfers" met de volgende generatie talent zou ook kunnen helpen om de vertegenwoordiging achter de camera te stimuleren.

"Steeds meer, wanneer mensen zich realiseren dat je er echt een carrière van kunt maken - en een succesvolle carrière en plezierige carrière - je zegt eigenlijk iets dat cultureel belangrijk is in de wereld", zegt Bhasin. "Het betekent iets",

In termen van aantallen, de Costume Designers Guild of America stelt geen raciale/etnische uitsplitsing van zijn leden samen. Maar in het kielzog van de raciale afrekening in 2020, begon het Diversity & Inclusion Committee van de CDG een reeks "Culturele Conversaties" te organiseren om een ​​ruimte te bieden aan BIPOC-leden, waaronder een AAPI-paneel met Larlarb, Song en commissielid Wong.

In de tussentijd moeten we echter barrières blijven doorbreken en die moeilijke en vaak ongemakkelijke discussies voeren of zelfs beginnen.

"Ik houd Minari heel dierbaar in mijn hart, zelfs als ik het niet aan het ontwerpen was, is het nog steeds" zo speciaal voor mij en onze gemeenschap’, zegt Lied. "Dat was mooi, want ik denk niet dat er nog zo'n callsheet komt met zoveel Aziatische of Koreaanse afdelingshoofden. Hopelijk komen er meer."

Mis nooit meer het laatste nieuws uit de mode-industrie. Meld u aan voor de dagelijkse nieuwsbrief van Fashionista.