Een moslimvrouw die in de mode en beauty werkt, reflecteert over het onderwerp.
Toen ik in november wakker werd met de verkiezingsuitslag terwijl ik in het buitenland in een moslimland woonde, schreef ik schertsend een Facebook-bericht: "Betekent dit dat ik niet terug kan komen?"
Ik ben een Amerikaans staatsburger, geboren en getogen in de Verenigde Staten, maar ik woonde in Dubai op dat moment enkele maanden. Ik voelde ongeloof bij de verkiezingsuitslag, maar ik realiseerde me zeker niet hoe reëel deze angst zou worden. Fast-forward naar twee maanden later, en wat ooit een grap voor mij was, begon werkelijkheid te worden, met de nieuw gekozen president die opriep tot een reisverbod vanuit een selectie van moslimlanden.
Ik draag geen hijab, dus in theorie ben ik niet meteen herkenbaar als moslim, maar met een Arabische naam die de meesten niet kennen Westerse oren, ik behoor helaas tot degenen die niet langer met hun ogen knipperen als ze "willekeurig" op het vliegveld worden gestopt. Maar dit was verschillend. Vrienden stuurden me e-mails waarin ze me adviseerden mijn rechten te kennen en me voor te bereiden op een ongebruikelijk "screening"-proces. Gelukkig was dat in mijn geval niet nodig, maar het feit dat mensen zich gedwongen voelden om dergelijke waarschuwingen te sturen, voelde schrijnend. Na jaren van internationale reizen was het de eerste keer dat ik echt nerveus was over de terugkeer naar mijn thuisland.
Zelfs nog maar een jaar geleden, had ik er niet aan gedacht om een essay als dit te schrijven. Ik heb de afgelopen 10 jaar voor mode- en beautypublicaties gewerkt, maar ik heb nooit echt het gevoel gehad dat mijn identiteit als moslim een integraal onderdeel van het gesprek was. Ik bracht mijn dagen door met het bespreken van de nieuwste door de FDA goedgekeurde lasers, het testen van foundationkleuren, beroemdheden interviewen - niets van dat alles voelde alsof het me kwalificeerde om over politiek of mijn. te praten culturele identiteit. En toen ik zag hoe de afgelopen maanden zich ontvouwden, eerst van een afstand in Dubai en meer recentelijk toen we teruggingen naar New York City, veranderde er iets. Een moslimvrouw zijn betekende nu dat ik gewoon deel uitmaakte van het gesprek, of ik dat nu wilde of niet.
Maar ik heb ook iets positiefs opgemerkt te midden van alle huidige onzekerheid rond de moslimervaring in Amerika. Er is een lichtpuntje in deze duisternis, en dat is te vinden in de mode- en schoonheidsindustrie. Het afgelopen jaar hebben merken een subtiele maar merkbare verschuiving ondergaan. Ze beginnen meer belang te hechten aan inclusiviteit en diversiteit in hun campagnes en berichten, en dat heeft zich ook vertaald in een grotere vertegenwoordiging van moslimvrouwen.
Als jong meisje dat tijdschriften leest, zou ik me opgetogen voelen als ik zoiets als een moslim-klinkende naam op de pagina's zou zien. Het was zeldzaam. Nu hebben jonge meisjes rolmodellen zoals de Amerikaanse Olympische schermer Ibtihaj Muhammad, die een Olympische medaille won (en die trouwens ook de oprichter is van de bescheiden kledinglijn Louella). Vorig jaar, CoverMeisje noemde Nura Afia zijn allereerste moslimhijabi als onderdeel van een divers panel van ambassadeurs dat predikte "Lash Gelijkheid", waarmee de duidelijke boodschap werd verzonden dat egalitarisme veel verder zou moeten reiken dan mascara ook. In februari van dit jaar maakte modellenbureau IMG bekend dat Somalisch-Amerikaanse vluchteling Halima Aden zou zijn het eerste hijab-dragende moslimmodel van het bedrijf. Modelleren is een carrièrepad dat veel moslimvrouwen misschien niet eens als een optie hebben overwogen, gezien de industrienormen van hoe een model eruit zou moeten zien. Maar Aden speelt een rol bij het veranderen van die manier van denken, omdat hij al verscheen op een CR Modeboek Hoes en een doorbraakmodel van het herfstseizoen 2017 worden, met name het stelen van de schijnwerpers op Kanye West's Yeezy seizoen 5 show.
Afbeeldingen van bedekte vrouwen als zwak of machteloos worden geleidelijk vervangen door afbeeldingen die vertrouwen en kracht uitstralen. Nike, bijvoorbeeld, onlangs aangekondigd is van plan om een lichtgewicht hijab te verkopen voor hun moslimconsumenten (die volgend jaar wordt uitgebracht) na een campagne waarin vrouwelijke atleten in het Midden-Oosten onder de aandacht worden gebracht. Of neem de inmiddels iconische illustratie van Shepard Fairey (gebaseerd op de foto van Ridwan Adhami) van een moslim vrouw die een Amerikaanse vlag als hoofddoek draagt met de woorden: "Wij, de mensen zijn groter dan angst" eronder. Sommigen zien het misschien als een vorm van symboliek, maar iemand die nooit had verwacht een vrouw te zien die hijab droeg, hield een krachtig, Rosie the Riveter-achtig symbool - vooral tijdens een bepalende tijd in de geschiedenis van onze natie - vind ik het inspirerend.
En niet-homogene afbeeldingen van hoe moslimvrouwen eruit zien, zijn ook wat meer aanwezig in mode en schoonheid. Tarte noemde bijvoorbeeld de vurigharige powerlifter en beautyvlogger Laiba Zaid het gezicht van zijn atletiek lijn. Sephora kan Farsali Rose Gold Elixir (een serum gemaakt door de Instagram-beroemde Farah Dhukhai en haar man) nauwelijks op voorraad houden. Clinique, Guerlain en Maybelline staan allemaal op de lijst van merken die in de rij staan om samen te werken met de Bengaals-Amerikaanse YouTuber, Irene Khan. Dit zijn allemaal voorbeelden van moslimbeïnvloeders die geen hijab dragen, maar er ook niet voor terugdeinzen om volgers hun geloof te laten weten. Deze representatie van diversiteit zoals die binnen de moslimgemeenschap bestaat, is weer een verfrissende verandering van tempo geweest.
Voelt dit allemaal te lang aan? Vast en zeker. Maar het komt op een moment dat het creëren van bewustzijn dat we niet allemaal in één hokje passen meer dan ooit nodig is. En dat zie ik nu. Moslims en andere minderheidsgroepen zijn niet "de ander" - we zijn een cruciaal onderdeel van het weefsel van wat dit land speciaal maakt. Ik had jarenlang het gevoel gehad dat schrijven over mode en schoonheid me op de een of andere manier diskwalificeerde om commentaar te leveren op grotere politieke kwesties. Schoonheid is bedoeld om luchtig te zijn. Het is ambitieus, soms pluizig escapisme. Muren maken en vluchtelingen weigeren daarentegen niet. Hoogstens, omdat er relatief weinig moslims in mijn werk zijn, zou mijn identiteit een rol gaan spelen bij zeldzame gelegenheden waarbij mijn collega's een onofficiële "moslimconsulent" nodig hadden wanneer een islamgevoelige vraag dat zou kunnen ontstaan. Maar zien hoe mode- en beautymerken de vertegenwoordiging van moslimvrouwen zijn gaan omarmen - en hoe die grotere zichtbaarheid is het grotere gesprek veranderen - heeft me eraan herinnerd hoe uniek de branche is gepositioneerd om te kunnen helpen bij het afbreken grenzen.
Tegelijkertijd begrijp ik hoe sommige mensen deze beelden als opportunistisch kunnen zien, als een kans om te profiteren van een modewoord. Het vertelt waarom, bijvoorbeeld, sommige mensen in de moslimgemeenschap waren verbijsterd toen ze beelden van supermodel zagen Gigi Hadid op Mode De eerste omslag van Arabië, in het ene shot coyly poserend achter een verfraaide sluier, en dan in een traditionele hijab en abaya in een ander shot. Hoewel er mensen zijn die het zien als een knipoog naar de moslimcultuur (Hadid heeft Palestijnse wortels en is zelfs meegelopen om te protesteren tegen het immigratiebeleid van Trump), vonden anderen het problematisch. Het is moeilijk, zeggen ze, om te worstelen met het feit dat vrouwen die ervoor kiezen om de sluier in het dagelijks leven te dragen en niet alleen voor een fotoshoot, regelmatig worden gediscrimineerd. Volgens één schatting heeft 69 procent van de vrouwen die hijab dragen, ten minste één incident van discriminatie meegemaakt.
Zelfs verder, volgens Pew Research, ongeveer de helft van de Amerikanen denkt dat op zijn minst "sommige" Amerikaanse moslims "anti-Amerikaans" zijn, en uit een peiling van maart 2016 bleek dat meer dan 50 procent steunde vervolgens het voorstel van Trump voor een verbod als tijdelijke maatregel – ik zou nalatig zijn om deze feiten niet te erkennen. Dus als wat de schoonheids- en mode-industrie kan doen in deze cruciale en onzekere tijd, is om zich in te spannen om de Moslimverhaal, of het nu in een rally of op de catwalk is, die acties zullen des te krachtiger zijn tijdens deze specifieke culturele moment.
Ik voel dat ook op persoonlijk vlak. Als schrijver voel ik me, ongeacht welke beat ik schrijf, nu verantwoordelijk om een meer aanwezige stem te zijn namens degenen die dat voorrecht niet hebben. Ik ben gedwongen om te stoppen met klagen over het feit dat moslims vaak in een negatief daglicht worden gesteld (of geheel buiten beschouwing worden gelaten) door de media, terwijl ik negeer dat ik ben onderdeel van de media. Nu we uit de eerste hand hebben gezien wat er in de redactie daadwerkelijk de ruimte krijgt, is deze verschuiving in het gesprek echt significant. Toen ik tien jaar geleden een verhaal over moslimspecifieke schoonheid pitchte in een groot tijdschrift, werd het van de hand gewezen. Ik kreeg het gevoel dat geloof - vooral dat van mezelf - geen gedefinieerde ruimte had in het schoonheids- of moderijk. Dus het feit dat juist deze industrieën zo open zijn geworden om het verhaal van moslimvrouwen op te nemen, was onverwacht.
Het is verfrissend om mijn stem te kunnen gebruiken om op dit moment inclusiviteit in de mode- en schoonheidsindustrie te benadrukken en eraan bij te dragen. Ik voel de verantwoordelijkheid om actief bij te dragen aan het culturele verhaal, om me uit te spreken over precies die onderwerpen die ik ooit voelde als "niet mijn plaats." Dit is het moment waarop het eindelijk minder voelt alsof ik me een weg naar binnen baan, en meer alsof ik eindelijk een stoel aan de tafel. We hebben nog een weg te gaan. Dat is mij niet ontgaan, maar ik voel me aangemoedigd en hoopvol omdat ik weet dat ik deel uitmaak van een sector die een licht kan werpen op diversiteit in een tijd waarin we die het meest nodig hebben. We kunnen een rol spelen bij het afbreken van die muren, om zo te zeggen.
Foto's: @brandonmaxwell/Instagram; Met dank aan Nike; @nuralailalov/Instagram; @kinglimaa/Instagram; @obeygiant/Instagram; @gigihadid/Instagram
Meld u aan voor onze dagelijkse nieuwsbrief en ontvang elke dag het laatste nieuws uit de branche in uw inbox.