5 opvallende shows van London Fashion Week: heren

London Fashion Week: Men's (voorheen bekend als London Collections: Men) is eigenlijk meer een lang weekend. Maar wanneer heeft iemand in de mode-industrie? ooit een kalender gezien die echt logisch is? Dit seizoen waren er shows van een overwegend Britse selectie van ontwerpers met namen als Vivienne Westwood en J.W. Anderson, rijzende sterren zoals Graces Wales Bonner, en nieuwkomers om naar te kijken, zoals Samuel Ross van A Cold Wall en het ontwerpduo achter Rottingdean Bazaar. Zoals met alle mannenweken over de hele wereld, was er wat goeds te vinden, sommige slecht, sommige onnodig en een heleboel beroemdheden die we niet kunnen identificeren totdat iemand een Shazam voor B-lijst uitvindt gezichten. Maar hier hebben we ons gericht op een korte haspel met hoogtepunten van alleen de beste collecties uit Londen voor de herfst van 2017.

Craig Green

Tenzij je een beroemdheid bent die wordt betaald om daar te zijn, is naar een modeshow gaan gekleed in de kleding van die ontwerper meestal een goedkope zet; we zouden zeggen dat het ergens tussen het dragen van een Dave Matthews Band T-shirt naar een Dave Matthews Band-show en het naar een Dave Matthews Band-show in het algemeen gaat. Het is dus veelzeggend dat een opvallend aantal gasten op de

Craig Green show - types uit de mode-industrie die zichzelf en hun Instagram-volgers liever vermoorden en zelfmoord willen plegen dan er niet cool uit te zien - kwamen door het dragen van Craig Green. De beroemde ontwerper maakte mensen aan het huilen bij zijn eerste show; dat is de emotionele reactie die hij opwekt bij zelfs de meest afgematte aanwezigen.

De hype is natuurlijk gedeeltelijk gewoon een hype. Maar het komt ook van het geroezemoes van het zien van een ontwerper op het hoogtepunt van zijn kunnen die zelfverzekerd kunstenaarschap in de mode zet. De schoonheid van Craig Green's creaties rechtvaardigt veel om deze hele dure poging om mensen in een gigantische kamer te verzamelen om naar broeken en jassen te kijken, te rechtvaardigen.

Zou je een van deze zorgvuldig gemaakte visioenen van kleding kunnen dragen, die deze keer aan elkaar geregen stroken harnassen bevatten gemaakt van stof die deed denken aan stijve oosterse tapijten? Sommigen van hen. Het is vermeldenswaard dat gasten die in Craig Green kwamen, meestal variaties droegen van zijn toegankelijke jassen met bandjes van afgelopen voorjaar. Groen wordt binnenkort uitgerold a kern basics collectie om zijn bedrijf te ondersteunen en hem ruimte te geven om fantasie te blijven creëren, en deze show bevatte voor het eerst vrij eenvoudige, op maat gemaakte jassen. Groen, zoals Rei Kawakubo en Martin Margiela voor hem, is misschien een van die zeldzame voorbeelden van ontwerpers die beide kunnen. Er zijn een paar mensen die Craig Green-statementstukken kunnen dragen, maar er zijn er nog veel meer die zich laten inspireren door wat hij doet, en dan een button-down gaan kopen.

Bobby Aley

Nooit vragen Bobby Aley's inzet voor een thema. Bij het lezen van zijn shownotities, waarin stond dat zijn herfstcollectie 2017 was geïnspireerd door The Power Rangers, iedereen die Abley's eerdere output heeft gevolgd, wist een assortiment kleding te verwachten dat letterlijk in zijn? vertaling.

Hij spetterde niet alleen een logo op een hoodie, Kith-stijl. Nee, dit waren breisels met de kenmerkende Power Rangers-kostuums opgeblazen aan de voorkant: een trainingsjack met het bliksemschichtlogo van de franchise in tweeën gesneden door Abley's kenmerkende teddybeersilhouet; een dames bikinitop in Power Rangers geel gecombineerd met een bijpassende, pluizige vilten rok. En om er een punt van te maken, een paar modellen liepen over de landingsbaan met prophelmen. (Er was ook een model in een wit leren harnas, wat een beetje ongerijmd leek, tenzij er een ondergrondse Power Rangers BDSM-scène is waar ik niet bekend mee ben. Alsjeblieft @ mij.)

Abley heeft altijd een nichepubliek gediend; deze collectie moet hen blijven dienen. En er zijn ook tal van draagbare stukken in verwerkt, vooral een paar supergezellige sweats met monogram. Er is ook iets voor te zeggen om gewoon plezier te hebben. Wanneer was de laatste keer dat een catwalkshow aanwezigen grijnsde en een vrolijk aritmische versie van de hand jive mid-show dansten, zoals een dame aan de overkant van mij deed? Laat Mighty Morphin' Bobby Abley leven.

Martine Rose

Als laatste ontwerper die op de derde dag van London Fashion Week showt: Heren, Martine Rose onvermijdelijk te maken zou krijgen met wat runway-moeheid van aanwezigen die de afgelopen 72 uur tussen de presentaties heen en weer hadden gependeld. Dat ze verdubbelde door gasten te vragen een taxirit van 30 minuten naar Tottenham te maken om haar herfstcollectie van 2017 te zien in de nacht van een metrostaking, was zelfverzekerd of roekeloos (of beide). Gelukkig bleek het de tocht waard te zijn.

Gehouden in een overdekte markt, de landingsbaan slingerend tussen mini-kapsalons en kraampjes met Zuid-Amerikaans eten, was Rose's show een herinnering dat cool zijn en plezier hebben elkaar niet uitsluiten. De kleren waren gesexte kantoorkleding uit de jaren 80, gemaakt om er androgyn en duur uit te zien. Het was een kledingkast gemaakt voor late Prince-jamsessies die later op de avond doorliepen tot Sade-songs. Je kunt je voorstellen dat iemand als fka Twigs Rose's rugloze kaki trenchcoat voor een ritje zou nemen, gedragen, zoals het was op de catwalk, met een zijdeachtig overhemd en een stropdas die in een ceintuur was gestopt. Twigs, een gast op de show, wees en glimlachte naar een model dat een zwarte leren broek droeg die suggestief op de rug geregen was. Terwijl Rose's ster blijft rijzen, hopen we dat haar gevoel voor humor en oog voor slinky design stabiel blijven.

JW Anderson

JW Anderson overgestoken naar grote competities van de mode een tijdje geleden, en je kon het voelen op zijn catwalkshow; de sfeer was dit weekend meer "mode met een hoofdletter F" dan vrijwel al het andere. Als er gasten waren die het erg vonden om verkrampt te zijn tussen tijdelijke blauwe en paarse muren aan weerszijden van een landingsbaan die zo smal was dat modellen tegen hun benen schuurden, was dat niet te zien. Veel mensen kijken om te zien wat Anderson vervolgens doet.

En deze keer deed hij daarna een hoop haakwerk. Gemaakt van het type veelkleurige, kitscherige vierkanten die lijken op de deken op de bank van Roseanne (een motief dat ook werd gebruikt door de minder opwindende Britse ontwerper Hendrik Holland in 2011), vonden de breisels hun weg naar schooltassen en vestzakken en zelfs op de tongen van leren sneakers, met overmaatse stukjes die op de grond fladderden als 's werelds minst praktische Swiffer. Alle stofkonijntjes die achterbleven, werden opgepikt door extra lange sjaals die op een wonderbaarlijke IDGAF-manier over de landingsbaan sleepten.

De mengelmoes van referenties manifesteerde ook middeleeuwse prints en enkele grappige paillettenbroeken. De echte knaller uit de collectie was echter een grijze wollen overjas met dubbele rij knopen, ronde revers en golvende, contrastwitte, gebreide mouwen. Het belichaamde alles wat J.W. Anderson heeft naam gemaakt door te voeren: glorieus vakmanschap, royale proporties, onverwachte details en, vermoedelijk, een prijs van vier cijfers.

Casely-Hayford

Als je de mode volgt, heb je waarschijnlijk de term 'moeiteloos chic' bijna net zo vaak voorbij horen komen als andere uitdrukkingen die betekenen niets in 2017, zoals 'dag-tot-nacht looks' en 'athleisure' en 'creatief directeur'. Maar het vader-zoon-designduo van Joe en Charlie Casely-Hayford maakte een sterk pleidooi om te heroverwegen wat het betekent om er echt verdomd goed uit te zien zonder al te hard te proberen. De sleutel, zo stellen ze, is om de kleuren eenvoudig en rijk te houden, en de pasvorm en de stof het zware werk te laten doen. Broek met wijde pijpen die onder een extra lang marineblauw vest uitsteekt. Een getextureerde overjas werd gecombineerd met een cropped broek van hetzelfde materiaal, en overhemden met knopen hadden een oversized, geribbelde kraag van een trainingsjack. Sommige stukken - zoals een eenvoudige trui met wat leek op twee nekgaten en een vreemde blazer verloren in een zee van losse draden - dreigden de collectie te laten ontsporen. Maar wanneer Casely-Hayford toeslaat, raakt niemand het specifieke merk cool van de ontwerpers aan.

Mis nooit meer het laatste nieuws uit de mode-industrie. Meld u aan voor de dagelijkse nieuwsbrief van Fashionista.