In de wereld van herenkleding, net als in de rest van de mode-industrie, trekken bepaalde niche-ontwerpers altijd een voorname menigte; Patrick Ervell is een van hen. En met een goede reden. Zijn uiterlijk is altijd samenhangend, strak en nooit veilig. Te weten: dit jaar toonde hij tot verbazing van iedereen verschillende dameslooks die dezelfde eenvoudige, opvallende esthetiek boden, die hij heeft vastgelegd met zijn dolkscherpe pakken voor mannen.
Ervell merkt op dat deze collectie het hoogtepunt was van zijn tien jaar in New York City, een plaats waar "de krachten van handel en financiën" samenvloeien met "de ruigheid en taaiheid van de straat." Het is zijn verdienste dat ik niet zou rotzooien met de persoon die Ervell visualiseert als hij deze draagt kleren. Er is niets gemeens aan, maar ze zijn scherp, fris en koel.
Zijn stropdassen zijn kort en wijd, zijn bruinleren pilotenjack - dun als papier - is om voor te sterven, zijn zwartleren hemd (voor haar) zou deel kunnen uitmaken van een beulsuniform. Zijn korte sweatshirts zijn enkele van de beste dingen die ik dit jaar heb gezien (zijn gewatteerde jas, voor haar, is een andere), en als ik kan niet aan boord komen met de psychedelische overhemden (Hawaiiaans en andere), in handgeschilderde zijde, ik ben bereid toe te geven dat het misschien mijn verlies.
Ik had graag gezien dat de kleuren in die shirts verspreid over de collectie waren, wat bevatte veel bruin, olijfgroen, zwart, bordeauxrood, beige en meer bruin (ook al heette het "cognac"). Maar nogmaals, ik kom uit Canada, waar het geld allerlei soorten felrood, paars, groen en blauw is. Maar misschien is dat juist het punt: vies geld hoeft niet saai te zijn. Het kan net zo donker zijn als het kleurrijk is.