Zakelijke tv-kasten voor dames zijn in de loop van de tijd veel beter geworden

Welkom bij Week van de popcultuur! Hoewel je ons altijd poëtisch kunt vinden over de forse overlap tussen mode en popcultuur, wijden we de komende vijf dagen over het onderwerp van onze favoriete muziek, films, tv, beroemdheden, boeken en theater, en hoe dat allemaal samengaat met de mode-industrie.

In 2011 verkleedde ik me als Liz Lemon voor Halloween. Dit was voor mij hilarisch. Ik droeg een wijd uitlopende jeans met een lage taille, een effen T-shirt met V-hals en een zwarte blazer met Converse-sneakers. Was het niet grappig (dacht ik bij mezelf) hoe ik eruitzag als een "normale" kantoormedewerker? Was het niet? belachelijk (Ik geloofde zelfvoldaan) de manier waarop ik mijn pony achterover moest strijken om er "zakelijk casual" uit te zien? Was het niet schandalig om je zo eenvoudig te kleden?

Natuurlijk zat ik in 2011 midden in de onuitstaanbaarheid van hipsters. Mijn garderobe bestond bijna uitsluitend uit T-shirts met wolven en nieuwe prints, en hoewel ik nog steeds sta voor de verdiensten van op de jaren 90 geïnspireerde alles, ik kleedde me vervolgens alleen om me te onderscheiden van iedereen die ik als 'veilig' beschouwde. (Denk eraan: ik was de slechtste.) En de kantoormedewerkers op tv? De veiligste. Of het nu gaat om de button-ups van Pam Beesly, de blazers van Liz Lemon of de grijze broekpakken van Leslie Knope, elk personage uit de jaren 2000 leek elke schijn van esthetische persoonlijkheid te hebben opgegeven. En het duurde tot het volgende decennium om dat onrecht recht te zetten.

In de première van het tweede seizoen van "The Office" wint Pam Beesly The Dundy voor de witste sneakers - een moment dat voor altijd in onze gedachten en harten leeft, niet alleen vanwege haar toespraak ("Ik voel God in deze Chili's vanavond") of zelfs haar schreeuw naar Keds, maar naar haar vervolgkus met Jim Halpert in het kielzog van haar vele gestolen drankjes. Het was tenslotte de eerste keer dat we Pam zagen acteren. En hoewel de meesten van ons de relatie tussen haar garderobe en rebellie verwierpen, werden haar pastelkleurige blouses en saaie kokerrokken altijd achtergelaten op momenten van persoonlijke groei.

Op Casino Night draagt ​​ze tenslotte een glinsterende jurk met V-hals terwijl ze flirt met Jim voordat hij haar kust. In seizoen drie bestelt ze een rood T-shirt met een Empire-taille dat Kelly Kapoor genadeloos verdedigt (voordat Creeds pesterijen haar eraan herinneren waarom ze zich in de eerste plaats kleedt zoals ze doet voor haar werk). Een paar afleveringen later draagt ​​ze een gebreide trui met zorgvuldig gestyled haar om Jim terug te verwelkomen van zijn stint in de vestiging in Connecticut, en op haar kunstshow draagt ​​ze een pruimen trui en een kant paardenstaart. En naarmate de serie vorderde in de jaren 2010, leunde ze in zwarte blazers (samen met een verkoopfunctie bij Dunder Mifflin), in pailletten (specifiek, Diane von Furstenberg degenen) en getailleerde truien in plaats van losse, vormeloze blouses.

Pam wordt in eerste instantie aan ons voorgesteld als een stille, introverte secretaresse die zichzelf in de loop van de serie vindt. (Geweldig!) Maar haar persoonlijkheid lijkt zelfs zachter wanneer ze wordt afgewisseld met de luidere, meer verdachte vrouwen van de serie. Jan leeft in krachtpakken en Ann Taylor. Karen's voorliefde voor broeken inspireert Michael om te suggereren dat ze overweegt een jurk te dragen voor Phyllis' bruiloft (alsof ze er niet eens een heeft). Kelly's eigen focus op mode suggereert dat ze meer van stijl (en zelfs komisch reliëf) houdt dan van papierverkopen. (En, eerlijk gezegd, hetzelfde.) Maar deze neiging om hoofdrolspelers te omringen met personages die... doen stijl serieus nemen was een go-to voor tv in de jaren 2000. Vooral als je een vrouwelijk personage was in een zakelijke omgeving, zouden je kleding niet kunnen wedijveren met je verhaallijn.

Dat verklaart de manier waarop we Liz Lemon van 30 Rock ontmoeten in seizoen één - wanneer haar stye zo slordig is, dus onaanvaardbaar, dat Jack Donaghy contant geld in haar hand stopt en suggereert dat ze iets "geschikt" koopt voor diner. ( "Bij a vrouw kledingwinkel.") Haar voorliefde voor blazers, sneakers en denim - gemakkelijke, meer androgyne mode - schildert haar als een vrouw die niet in staat is haar stront bij elkaar te krijgen of te houden, vooral omdat haar garderobe vaak als clou dient tot zelf.

gerelateerde artikelen

Zelfs in 'Parks and Recreation' maakte Leslie Knope snel een vrouw die in staat was om chique en interessante outfits samen te stellen, maar ze stelde ons voor het eerst aan haar voor toen ze neutrale broekpakken droeg. En terwijl Broekpak Nation uiteindelijk een culturele vloedgolf werd, kreeg Hillary Clintons knipoog naar de stijl pas in de jaren 2010 kleermakersbekroningen. "Parken en recreatie" ging in première in 2009.

Dit was ook het jaar dat "The Good Wife" in première ging op CBS en, nou ja, hielp alles te veranderen. Zelfs op de promotieposter voor het eerste seizoen van de show ontmoeten we meteen een vrouw die, terwijl een machtige advocaat (die ook te maken heeft met een media- en echtelijke shitshow - maar dat is nog eens 1.000 woorden waard), had iets te zeggen in het algemeen, maar ook iets te zeggen esthetisch. We zien haar staan ​​in een rode jurk en parels, recht in de lens starend en ons aantoonbaar uitdagend om iets te zeggen of te doen om haar uit te dagen. En de serie vorderde, niet zij - noch haar tijdgenoten - afgedwaald van stukken die hetzelfde soort zelfvertrouwen en zelfgevoel uitstraalden, zelfs als ze persoonlijk zwaaiden. Op 'The Good Wife' werd kleding een soort harnas. Het was niet iets dat bedoeld was om achterover te leunen of om opgejaagd te worden door ondersteunende personages, maar een middel om ons nog meer te vertellen over degenen die we duidelijk moeten volgen. (Misschien niet verrassend, "The Good Fight", de opvolger van de serie, doet hetzelfde.)

Dit ging verder met de debuten van 'Veep' en 'Scandal', beide programma's die zich afspelen in Washington, D.C. en gericht waren op het volledige spectrum van de politiek. Bij de première van "Scandal" in 2012 veranderde Olivia Pope snel in een mode-icoon en kreeg ze lof voor haar bovenkleding, haar vrijetijdskleding en haar vermogen om er geen Bordeaux op te morsen. Ondertussen moet Selina Meyer van "Veep" (die we ook voor het eerst ontmoetten in 2012) nog steeds een outfit twee keer dragen, en aantoonbaar geeft ze evenveel prioriteit aan haar garderobe als aan haar rol op kantoor. (Dit is geen goede zaak, maar zo is het traject van de antiheld en, toevallig, een van mijn favoriete personages ooit gemaakt). Ten slotte kregen vrouwelijke personages in zakelijke en politieke posities de luxe van zowel een verhaallijn en een esthetische persoonlijkheid.

Natuurlijk was het in 2011 nog steeds een faux pas om "normale kleding" als clou te gebruiken, zelfs als de clou een geliefd fictief personage was. Maar terwijl ik verkleed was als eerbetoon aan de grote Liz Lemon, kwam ik ook in opstand tegen mijn eigen bedrijf verleden, waarin ik in 2007 zes maanden als bankbediende had gebruikt om in mijn versie van Pam Beesly's kast. Ik voelde me ellendig op mijn bankbaan en hulde mezelf in slecht passende truien en te dunne broeken om te verdwijnen. voornamelijk, ik was Pam: zo bang om eropuit te trekken en een pad te smeden dat me gelukkig maakte, verzonk ik in een baan die ik haatte omdat ik niet klaar was om een ​​risico te nemen. Dus ik nestelde me in een te korte broek en losgeknoopte blouses en zei tegen mezelf dat het wel goed zou komen.

En het was. Lang na 2011, let wel. Waar ik leerde dat het enige wat erger was dan lui verkleden als een personage wiens kleding was... "normaal" is dat je je kostuum moet uitleggen aan iedereen op het feest, omdat ze dachten dat je daar vandaan zou komen werk.

Meld u aan voor onze dagelijkse nieuwsbrief en ontvang elke dag het laatste nieuws uit de branche in uw inbox.