Charlotte Olympia leidt af van de tentoongestelde stukken - brutale schoenen en tassen - op de eerste catwalkshow

Het was met hoge verwachtingen dat we vrijdagavond gretig de Roundhouse, Camden's iconische muzieklocatie, binnenstapten voor Charlotte Dellal's eerste catwalkaanbod van haar accessoirelijn, Charlotte Olympia. En wie kan het ons kwalijk nemen? Om te beginnen is Dellal vooral bekend om haar schoenen met gevoel voor humor - de beroemde kattenflats, gekke platforms en tassen in de vorm van handwaaiers. Om nog maar te zwijgen van de stevige concurrentie waarmee ze wordt geconfronteerd van andere accessoiresmerken en vaste klanten op het Londense schema, Anya Hindmarch en Sophia Webster, die beide vaste hoogtepunten van LFW zijn; vorig seizoen toonde het paar respectievelijk caleidoscopische choreografieën en modellen verkleed als zeemeerminnen in een wasserette.
We kwamen de kamer binnen, ondergedompeld in het pikdonker met tonen van Philip Glass die onze oren vulden, opgewonden om de collectie met de titel 'The Girl Who Fell to Earth' te zien. De shownotes beloofde ons dat "personages uit een sciencefictionfilm noir uit de jaren 40 rond het publiek zullen cirkelen." Misschien zijn we meegesleept door de futuristische landingsbanen van de transportband die te zien zijn op Hindmarch en

Huis van Holland in voorgaande seizoenen, of we verwachtten dat de modellen dat zouden doen eigenlijk om ons heen cirkelen - of dat ze ruimtepakken dragen. Of gewoon, iets serieus krankzinnigs en anders.
Maar wat volgde was gewoon... Een vrij normale modeshow. Modellen schreden naar buiten in effen zwarte kleding, sommigen in rokkostuums en anderen in maillots, haar en… make-up opgemaakt om op een B-film hamerslag te lijken, en enkele sporthoeden door Londense hoedenmaker Piers Atkinson. Meestal leken ze precies op Charlotte zelf, met haar kenmerkende met de vingers golvende haar en felrode lippenstift.
De schoenen en tassen waren zeker leuk - haar kenmerkende torenhoge platformwig was aanwezig, dit keer met een split in de hiel om een ​​geheel nieuwe vorm te creëren. Perspex-koppelingen fonkelden en er stond "GALACTIC" op geschreven, en een glinsterend leer werd gebruikt om koppelingen te vormen in de vorm van raketten en buitenaardse gezichten. Sommige dijhoge sneakerlaarzen met luipaardprint voelden een beetje buiten het thema, maar we hoefden niet lang door ze te worden afgeleid voordat het definitieve model (naar Charlotte's zus, Alice Dellal) kwijnde langzaam rond het publiek op torenhoge kristallen platforms, gekleed in een lijkwade-bodysuit hybride die haar bedekte gezicht. Zonder dit laatste stukje choreografie zou het echt een modeshow zijn geweest zonder kleding om naar te kijken.
Is er een argument voor eenvoud, voor terughoudendheid en de schoenen en tassen voor zich laten spreken? Absoluut, en we zijn de eersten om toe te geven dat het spektakel van een show zelf vaak de collectie zelf kan overschaduwen. Echter, daar is iets te zeggen voor het traditionele presentatieformaat, waar redacteuren de stukken in meer detail kunnen zien; dit voelde alsof er een show werd opgevoerd alleen maar om er een te hebben, wat de collectie zelf een slechte dienst deed.