Op een dag met weinig spannende shows doen veel redacteuren het zaterdag rustig aan. Maar geen van hen zou missen JW Anderson, die een van de populairste tickets van Londen is geworden (ongetwijfeld nog heter gemaakt door De recente investering van LVMH). Nu in zijn tweede seizoen in Yeomanry House, een opleidingscentrum voor legerofficieren, is de jonge ontwerper stevig ingeburgerd en goed in zijn ritme.
Een legergerelateerde locatie was een passende setting voor een ontwerper die bekend stond om zijn strikte klinische esthetiek. Stoffen waren dik en stijf, gestructureerd zoals altijd en met een uitgesproken oorlogsgevoel - van zwaar corduroy tot gekookte wol. Asymmetrie was zoals gebruikelijk prominent aanwezig, met halslijnen die in bijna elke look krommen en dompelen.
Tussen het sombere palet, de zoomlijnen tot op de grond en de boxy-vormen, had dit een deprimerende show kunnen opleveren - tenminste als het een andere ontwerper was. Maar geen enkele look was zonder een verborgen twist om het spannend te houden. Zware jurken gedraaid om een spleet helemaal aan de achterkant te onthullen (en we bedoelen
alle de manier - kies je ondergoed verstandig of helemaal niet). Een kilt werd tot het uiterste doorgevoerd, met wat leek op 30 meter stof strak plat opgevouwen.Op het eerste gezicht leek een opvallend stuk op een pak - een blazer over een polokraag, maar het was in het midden als een strapless jurk geband en viel op de grond. Als dat verwarrend klinkt, was dat het ook. Omdat, net als een mode-Macbeth, dingen nooit zijn wat ze lijken als het gaat om J. W. Anderson.