De nieuwe tentoonstelling van FIT Museum verkent het heen en weer tussen minimalisme en maximalisme

Van microtrends en meme-waardige stijlen tot grote seizoensovernames die veranderen in tijdloze klassiekers, zijn er twee opmerkelijke bewegingen die elke modebeginner waarschijnlijk zou kennen binnen het enorme kleermakersspectrum: minimalisme en maximalisme. Een nieuwe expositie op Het museum van FIT, die in mei werd geopend en tot en met november loopt. 16, onderzoekt het traject van deze twee esthetieken en laat zien hoe - en soms waarom - de trendslinger tussen beide kan slingeren.

Volgens curator Melissa Marra-Alvarez is 'Minimalism/Maximalism' de allereerste tentoonstelling die je bekijkt de geschiedenis van deze twee stijlen in de mode, en ontdek wat ze precies betekenen en hoe ze zijn gemanifesteerd. Geïnspireerd door de derde natuurwet van Isaac Newton - "voor elke actie is er een gelijke en tegengestelde reactie" - Marra-Alvarez toont geselecteerde designerstukken uit tientallen jaren om te bewijzen dat "elke stijlbeweging een reactie is op de ene die eraan voorafging." Ze vervolgt: "Met deze heen-en-weer reactie, dat is hoe het geboorte geeft aan nieuwe stijlen, en we verplaatsen mode naar voren."

gerelateerde artikelen
Alles wat je denkt te weten over de kleur roze is verkeerd
Hoe musea en culturele instellingen de geschiedenis van lichaamsdiversiteit hebben gevormd
Waarom we dol zijn op gescheurde kleding en de 'perfecte imperfecties' van mode

Een van de kenmerken van maximalisme is visuele complexiteit, terwijl minimalisme prioriteit geeft aan eenvoud en een meer gestroomlijnde vorm. De opvallende verschillen tussen hen worden getoond in de eerste twee looks die te zien zijn in de tentoonstelling - a Comme des Garçons kijk van Rei Kawakubo's Collectie lente 2018 en een Narciso Rodriguez avondjurk uit het voorjaar van 2011. "We beschouwen ze als esthetische tegenstellingen", merkt Marra-Alvarez op. "Minimalisme is de esthetiek van minder is meer. Maximalisme is dit idee van meer is meer."

Wat ook duidelijk is, is dat er soms een dunne lijn tussen de twee is, en Marra-Alvarez onderzoekt dit punt met een ander ontwerp van Comme des Garçons uit het voorjaar van 2017. Het sculpturale stuk is geïnspireerd door "onzichtbare kleding"; met zijn grote vierkante en gedurfde tartan plaid is het niet bepaald onopvallend. (Hoewel de betekenis achter Kawakubo's collecties veel, veel dieper gaat dan wat op het eerste gezicht lijkt.) "Je kunt ernaar kijken en beweren dat het minimalistisch is", merkt Marra-Alvarez op. "Het is gewoon een soort geometrisch vierkant, maar ook dat het maximalistisch is, toch? Het is dit grote aanmatigende kledingstuk; het lijkt niet erg functioneel."

De kern van "Minimalisme/Maximalisme" is het kijken naar de chronologische geschiedenis van de trends. De tentoonstelling gaat al in de 18e eeuw terug, toen de aristocratische elite mode gebruikte als een vertoning van rijkdom - een voorbeeld hiervan is een herenvest geborduurd met gouden versiering, een kostbaar detail voor kleding aan de tijd. Maar tegen de jaren 1780 werd kleding eenvoudiger, gezuiverd, zegt Marra-Alvarez, deels vanwege de affiniteit van de Franse garderobe met Anglomania, een meer ontspannen manier van kleden. Accessoires oogstten ook het effect van minimalisme versus maximalisme: een paar schoenen uit de 18e eeuw is versierd met een strass-gesp en een hoge hak, afgewisseld met een weergave van schoenen uit 1808 die in vergelijking eenvoudig zijn, plat en gemaakt van leer.

Tegen de 20e eeuw begint "Minimalisme/Maximalisme" een eye-opening te onthullen van hoe deze twee bewegingen onmiddellijke reacties van elkaar zijn. In de jaren 1920 bracht de Jazz Age een glamoureuze (maximalistische, zelfs) levensstijl met de flap en haar lovertjes jurken, opzichtige hoofddeksels en avondportemonnees voor make-up en sigaretten, die destijds als radicaal werden beschouwd tijd. Toen de jaren dertig arriveerden met de Depressie, werd aankleden praktischer, samen met een drang naar meer lokale ontwerpers. "Amerikaanse mode begint een grote rol te spelen tijdens de depressie, wanneer de economie een boost probeert te krijgen", zegt Marra-Alvarez, wijzend op een jas van Muriel King met subtiele nationalistische details in de vorm van knopen versierd met een adelaar en jas van armen.

Zoals het kijken naar de videogame Pong, gaan we heen en weer: tijdens de jaren vijftig, na de Tweede Wereldoorlog, de kleermakerszin van de samenleving ging terug naar uitgebreide dressing met een heimwee naar de 18e en 19e eeuwen. "Na jaren van ontbering, gaat de mode ineens terug naar het omarmen van luxe op een zeer, zeer buitensporige manier", legt Marra-Alvarez uit. Te zien zijn couturejurken van Pierre Balmain, Hardy Amies en een jurk geïnspireerd op de volle rokken van Dior's New Look van de Amerikaanse ontwerpster Anne Fogarty.

Toen de jaren '60 arriveerden, keerde het minimalisme terug met gestroomlijnde, space-age looks van André Courrèges en mini-jurken met pop-art van Michael Mott, een ontwerper voor de legendarische New Yorkse boetiek Paraphernalia. Toen brachten de jaren '70 psychedelische prints en voelbare stoffen: een jurk van Thea Porter met een vlindermotief, een stuk van Yves Saint Laurentde kant-en-klare Rive Gauche-lijn en zelfs een meubelstof van fluweel van textielontwerper Jack Lenor Larsen. "Na deze overdaad aan fantasie en visuele stimulatie, is de reactie daarop in de jaren '70 dit idee van echt kleding voor echte mensen", zegt Marra-Alvarez, terwijl de volgende partij die wordt tentoongesteld de sandalen van Dr. Scholl en hoge taille Jordache jeans.

Natuurlijk waren de jaren '80 gevuld met over-the-top outfits, powerdressing en look-at-me-stijlen, beroemd gemaakt door ontwerpers als Thierry Mugler, Larry LeGaspi (een voormalig FIT-student), Gianni Versace en Bob Mackie, die allemaal voorkomen in 'Minimalisme/Maximalisme'. Als een uurwerk nam het minimalisme in de jaren '90 opnieuw de overhand met puristen als Donna karan, Giorgio Armani en Calvin Klein, evenals een hele reeks conceptuele ontwerpers, waaronder Martin Margiela, Helmut Lang en Hussein Chalayan.

"Wat heel interessant is, is dat de jaren '90 al die opzichtige vertoningen van de jaren tachtig afwezen", zegt Marra-Alvarez. "Maar door dat af te wijzen - hoewel het niet erg openlijk was - was het net zo goed een status, of een blijk van status, maar op een meer ingetogen manier. Dat zien we vooral in het werk van Martin Margiela, waar de achterkant van de vier steken van het kledingstuk van het Margiela-label luxe op een subtielere manier probeerde te tonen. Alleen mensen die het weten zouden weten dat dit een kledingstuk van Margiela was."

Nu we de 21e eeuw ingaan, ziet Marra-Alvarez het idee van fantasie en drama weer in de mode komen. Denk aan de hoogte van de "It"-tas tijdens de vroege jaren 2000, zoals een Louis Vuitton Speedy bedekt met een regenboogkleurig LV-monogram in samenwerking met Takashi Murakami. "De economie bloeide en een van de grote symbolen van de overdaad aan mode in die tijd waren 'It'-tassen", zegt Marra-Alvarez. "Tegen 2009 hebben we de beurscrash en ineens beginnen we deze grote verschuiving te zien van alle luxe en overdaad van de eerste helft van het decennium." Ze wijst op een oude Celine stuk (najaar 2015) van Phoebe Philo, waarvan de ontwerpkenmerken zijn gekoppeld aan bruikbaarheid, gemak en comfort.

"Het is bijna het ultieme statussymbool voor een vrouw om zich zelfverzekerd en comfortabel te voelen in haar kleding. [Philo] bespoedigt dit hele begin van een minimalistische modetrend", merkt Marra-Alvarez op. "Dit is niet het strakke minimalisme van de jaren '90, dit is een minimalisme dat deels te maken heeft met comfort."

Dat brengt ons uiteindelijk bij vandaag - een periode die tot de nok toe gevuld is met maximalisme, zoals gedefinieerd door Alessandro Michelesucces met Gucci, afdrukken op afdrukken van Richard Quinn en de meer dan dikke Triple S-sneaker van Balenciaga (die, ja, is ingepakt in glas en te zien is in de tentoonstelling). "Het is ongeveer zo maximaal als een sneaker kan krijgen, niet alleen in grootte en in gewicht en verhouding, maar ook in prijskaartje", zegt Marra-Alvarez. (U kunt uw bezoek vervolgen door de stad in te gaan naar het Metropolitan Museum of Art's Costume Institute, waar "Kamp" heeft een paar platform Crocs tentoongesteld, ook ontworpen door Demna Gvasalia.)

Zoals verwacht voorspelt Marra-Alvarez al de op handen zijnde komst van minimalisme in de moderuimte. Terwijl bezoekers 'Minimalisme/Maximalisme' verlaten, wordt de catwalkshow van Maison Margiela's ambachtelijke voorjaarscollectie 2019. "Ik was erg opgewonden om [dit op te nemen] omdat het echt ging over overdaad en decadentie, en hoe naarmate de collectie vordert - na zoveel overdaad - het plaats maakt voor iets minimaals", zegt ze. "En dat is echt het idee dat we hier in deze tentoonstelling onderzoeken, dat we altijd een reactie heen en weer zullen hebben."

Bekijk meer afbeeldingen van The Museum at FIT's "Minimalism/Maximalism", dat tot november te zien is. 16, in de galerij hieronder.

Homepage-afbeelding: Stukken te zien in "Minimalisme/Maximalisme" in The Museum at FIT. Foto: met dank aan FIT

Meld u aan voor onze dagelijkse nieuwsbrief en ontvang elke dag het laatste nieuws uit de branche in uw inbox.