Bethann Hardison is gepland om een CFDA-award te ontvangen dit voorjaar voor haar werk om de mode-industrie te diversifiëren. De activist en oprichter van The Black Girl Coalition sloot zich aan bij modecriticus Robin Givhan en rassendiscriminatieadvocaat Cyrus Mehri om de staat van diversiteit op de landingsbaan van Fordham Law School op vrijdag te bespreken.
Hoewel de executive suites van de grootste modehuizen niet diverser zijn dan de modellen die verschijnen in hun advertenties begint het diversifiëren van de modellenindustrie op vele manieren op de catwalk, Givhan zegt. De populariteit van een model op de catwalk bepaalt vaak haar plaatsingen in de meest prominente advertentiecampagnes en hoofdartikelen.
Tot relatief recent was de mode-industrie niet iets waar gewone mensen toegang toe hadden, en ze gaven ook niet veel om de innerlijke werking ervan, legt Hardison uit. Maar nu het onderdeel is geworden van de populaire cultuur, zijn de modellen die ontwerpers gebruiken veel belangrijker.
"In de jaren '50, '60 en '70 was het deze zeer ommuurde wereld", voegt Givhan toe. "De overgrote meerderheid van de mensen ging ermee aan de slag via een trickle-down-effect. Het was niet een waarin de modellen naar beneden druppelden, alleen de kleding."
Modellen waren zeldzame wezens, zegt ze, maar ze waren niet zo alomtegenwoordig. Met de alomtegenwoordigheid van billboards, tijdschriftartikelen en advertenties - om nog maar te zwijgen van reality-tv-modellering competities -- het is veel belangrijker voor spelers uit de industrie om het rimpeleffect in de publieke psyche te begrijpen van welke modellen zendtijd krijgen.
"Wie op de catwalk loopt, definieert schoonheid, wat bepaalt hoe we mensen waarderen. De mode-industrie heeft een diepgaand effect op wie we waarderen", zegt ze.
Maar het onderwerp ras in de mode wordt vaak gecompliceerd door de kwestie van esthetiek, zegt Givhan.
"Het is de enige industrie waar iemand kan worden verteld dat ze niet gelijk hebben omdat hun neus te groot is, en dat is volkomen legitiem", zegt ze.
Colorisme - discriminatie van Afro-Amerikanen met een donkere huidskleur ten gunste van mensen met een lichtere huid tonen -- is een ander aspect van racisme dat moeilijk aan te pakken is, vooral vanuit juridisch oogpunt, Mehri zegt. In enquêtes identificeert een persoon zich als Afro-Amerikaan; de schaduw van zijn of haar huid is niet iets dat wordt weerspiegeld in de gegevens.
Toen Alek Wek op de november werd gezet. 1997 omslag van Elle, kwam de sterkste kritiek op de beslissing van andere Afro-Amerikaanse vrouwen vanwege de donkerdere huidskleur, zegt Givhan.
Maar als Hardison heeft eerder gezegd, ze ziet verandering. Ze merkt op dat wanneer ze de mode-industrie aanspreekt op haar rassendiscriminatie, ze niemand wil vervreemden, maar ze eerder wil opvoeden. Veel van de gevallen van racisme in de mode-industrie -- Viktor & Rolf blackface gebruiken in een modeshow, bijvoorbeeld - komt neer op onwetendheid, zegt ze.
"Als je dom bent, kun je een opleiding volgen", zegt Hardison. "Als je traag bent, kun je worden opgeleid."