Nu het New Yorkse deel van lente 09 voorbij is, kunnen we de stippen gaan verbinden en de hele vervaging als een geheel beschouwen, misschien met groot effect, misschien gewoon voor de lol. Eric Wilson's weekendartikel over de pure trendgezien bij Marc, Calvin Klein, Ohne Titel en Cushnie et Ochs kregen de bal aan het rollen - hebben we gemerkt dat er in feite zoveel tepels op de catwalks waren? Maakte het ons uit? Niet echt, maar hier is nog een gedachte - We hebben nagedacht over de pure trend als een van de vele symptomen van een algemene flitsheid die op de shows wordt waargenomen. De andere symptomen - ook wel trends genoemd - zijn pailletten (daarover later meer), ruches, overtollige stof (zwevende jurken, overdreven harem broek), superkorte zoomlijnen, superhoge schoenen en dezelfde superzware kostuumjuwelen uit herfst 08 die op de hoofden van modellen kruipen, zoals te zien bij DVF en Behnaz. Maar hebben we niet altijd gehoord dat moeilijke economische tijden worden weerspiegeld op de landingsbaan, in de vorm van langere? zoomlijnen, meer conservatieve kleding (lees: geen van de decolletés onder de borsten zoals te zien bij Cushnie), en een algemene saaie toon? Ja, deze Fashion Week was een beetje alledaags, maar de kleding was opzichtig, zo niet muf, een beetje zoals een cupcake van een dag oud. Is het omdat we weten dat we niet echt luisteren naar het nieuws dat de achtergrond vormde voor onze dagelijkse fix van modenieuws van?
De dagelijkse? Zoals nieuws dat een van de oudste en grootste investeringsbanken van het land hard stierf terwijl we de meest geschikte diameter van pailletten voor een mini-jurk overwogen? Of bewijzen de flitsende blikken dat het gewoon een leuke theorie is die niet bedoeld is voor serieuze analyse? We weten dat er mensen zijn die het tegenovergestelde denken - dat ontwerpers hun kleding opfleuren in moeilijkere tijden, zodat consumenten meer geneigd zijn afstand te doen van hun slinkende dollarvoorraad. Maar dat maakt het natuurlijk zoveel plakkeriger.