Sally Singer, de voormalige Mode features en fashion news editor, viert haar eenjarig jubileum als hoofdredacteur van de New York Times' T Magazine. New York Magazine ging zitten met de redacteur voor een behoorlijk verhelderend interview waarin ze vertelt over haar gedachten over foto retoucheren, de gekte die nu streetstyle is, en hoe het was om aan te werken Mode. Hier zijn de beste goudklompjes uit het interview:
Op de originele portretten in t:
Ik wil niet het soort portretten maken waarbij wordt verwezen naar Oud Hollywood, of het nemen van glamoureuze mensen en ze op voor de hand liggende of iconische manieren glamoureuzer te maken. Ik heb het gevoel dat dat beter werkt in andere publicaties waar je in creatieve fantasie alles op alles moet zetten. Ik denk niet dat mensen naar de Keer voor fantasie. Ik denk dat ze naar de Times komen omdat de wereld echt interessant voor ze is en ze willen dat de wereld er mooi maar interessant uitziet.
Over het retoucheren van foto's en de openlijk sexy modefotografie nu:
Ik denk niet dat [retoucheren] het sekse; Ik denk dat het het tegenovergestelde is. Hoe maak je een foto die leven en drama uitstraalt wanneer de fotograaf, in plaats van interactie met een onderwerp tijdens een shoot, interactie heeft met een computerscherm? En als je als fotograaf of stylist zoveel controle hebt over wat je fotografeert, hoe krijg je dan een verrassing? Hoe kom je verder dan wat je dacht te krijgen? Want elke keer dat je naar het scherm kijkt, weet je wat je hebt en ben je weg.
Over verhalen vertellen via mode:
Het is een wonder en een voorrecht om over [mode] na te kunnen denken. En het heeft iets magisch. Zelfs mensen die de lezen Keer die er nooit over heeft nagedacht, zou er wat plezier in moeten vinden.
Op mode-wachtlijsten:
Ik weet niet eens hoe. Ik zou niet zo georganiseerd zijn om op de wachtlijst te komen, maar als ik besluit dat dit de schoen is die ik wil, is dat de schoen die ik wil. En ik weet dat ik die [Chanel]schoen uit het resort wil.
Op straatstijl:
Het specifieke circus rond de shows is voor mij op dit moment een beetje een komische puinhoop. Ik zie mensen die ik ken die kleren hebben geleend, die zich met opzet zo kleden om gefotografeerd te worden, maar die zichzelf of het seizoen of wat dan ook niet uitdrukken. Het is dezelfde drive waarmee mensen reality-tv doen, een soort van personal branding, weet je wel? En een wanhopige poging om een soort quasi-beroemdheid te krijgen. En ik vind het schattig als het echt jonge mensen zijn, want ik denk, waarom niet?
Over de mensen die ze inhuurt:
Ik hou veel meer van mensen die geïnteresseerd zijn in mode of design of reizen of boeken dan iemand zou moeten zijn. Waar, zelfs als ze er niet in werkten, op een bepaald moment van de dag, hun brein ernaartoe klikt. En die er meer in geïnteresseerd zijn dan hoe het hen beïnvloedt. Er zijn mensen die in de mode werken omdat ze er modieus uitzien, maar er zijn ook mensen in de mode omdat, zelfs als... ze moesten de rest van hun leven alleen een pyjama dragen, ze zouden nadenken over wat andere mensen zouden zijn dragen.
Of ze al dan niet beperkt was in... Mode:
Ik had nooit het gevoel dat er aan mijn vleugels werd geknipt Mode. dat dacht ik altijd bij Mode Ik deed alles wat ik wilde doen waar het goed voor was Mode.