Introductie van een nieuwe column, Dagboek van een anonieme mode-assistent, waar onze medewerker, die voortaan zal zijn bekend als Blair Mercer, gerechten over het dagelijks leven van een mode-assistent bij een groot modeblad bij een grote uitgeverij huis. Ze heeft zakken Louboutins door de Sahara gesleept, is geworsteld door de bewakers van kolonel Gaddafi in een vijfsterrenhotel in Parijs en was fysiek getekend door een beroemdheid op de A-lijst. Ze zal je er alles over vertellen.
Het is een jaar later en ik ga naar Parijs nog een keer….Deze keer met een freelance stylist die ik nog nooit eerder heb ontmoet, om een bekende Europese socialite (ES) te fotograferen. Blijkt dat de stylist EXTREEM spraakzaam is, tot het punt waarop ik de hele weg monoloog de Atlantische Oceaan en verschillende mensen op onze vlucht klagen bij de stewardessen over hoe luid ze is praten.
We komen om middernacht aan in ons hotel en het enige waar ik aan kan denken is dat ik in bed instort voordat we de volgende dag om 6 uur beginnen. Geen geluk. Styliste komt binnen en instrueert me om alle koffers uit te pakken, de kleren te stomen en alle sieraden neer te leggen terwijl ze een douche neemt. Oh, en we delen een kamer. Met twee aparte bedden tegen elkaar geschoven. Het gaat dus echt gezellig worden. Ik wist niet dat het veel meer zou zijn dan dat…. Ze verlaat de badkamer, laat haar handdoek vallen en gaat verder met het passen van alle monsters als een methode om ze in looks te stylen. Ik, meer dan half in slaap, ben gedwongen om 'oooh' en 'ahhh' over elke outfit te zeggen en haar te vertellen hoe geweldig ze eruit ziet totdat 2 uur 's nachts - ik in mijn pyjama (een onverstandige keuze uit boxershorts met schapenprint en een middelbare school-t-shirt) en zij in niets anders dan een string en een
Balmain jasje.De volgende dag tijdens de lunch zijn de assistenten van de fotograaf de salade- en sushi-lunchboxen op het busje aan het uitpakken. Maar ES wil McDonalds [Ed. opmerking: geweldig]. Ik word door de Rue de Rivoli gestuurd om haar drie hamburgers te halen, geen friet. Ze haalt de hamburgers van de broodjes, droogt ze tien minuten in een servet en knabbelt er het volgende half uur aan. Tussen de happen door vertelt ze me terloops dat ze de vorige avond aan het dineren was met een A-list rapper en zijn toenmalige vriendin. Vriendin, hoewel D-lijst, heeft een A-lijst humeur en minuten voor het eten had ze een lamp door de tv gegooid in hun hotelkamer.
Na de lunch stapelen we ons in het busje, alleen zijn er 10 bemanningsleden en negen stoelen. Dus wat betekent dat? Ik zit achterin ongemakkelijk bovenop de koffers terwijl we door de smalle steegjes razen. En elke keer als we een hoek omslaan, krijg ik een stuk verlichtingsapparatuur aan de zijkant van het hoofd.
We fotograferen op verschillende locaties in de stad, allemaal in de aanloop naar een prachtig hotel-penthouse waar we alleen toegang toe hebben van 17.00 tot 18.00 uur. Als we aankomen, zegt Stylist dat ik alles in het busje moet laten terwijl we de suite bekijken en beslissen welke look het beste zal werken op die locatie. Ze noemt een outfit en ik sprint terug door de lobby, me bewust van de korte tijd die we hebben voor het laatste shot van de dag.
Ik zet een stap naar buiten en voel een stevige greep op mijn schouder. Voor ik het weet sta ik op het trottoir tegenover het hotel, meters van waar mijn voeten de grond voor het laatst hebben geraakt. De straat, die een paar minuten geleden nog stil was, krioelt nu van de politieagenten en gepantserde vrachtwagens. Mijn luide protesten van "Il y a une error! Je suis une mode-assistent!” help de zaken niet en ik word geflankeerd door twee gewapende bewakers. Visioenen van Franse gevangenissen en slecht passende oranje jumpsuits zwemmen nu door mijn hoofd terwijl slechts enkele minuten voordat mijn grootste zorg het vinden van ES de juiste beha was...
Na veel zwaaien met mijn armen en tranende ogen, realiseren ze zich uiteindelijk dat ik geen veiligheidsbedreiging ben, maar laten ze me weten dat ik niet terug mag in het hotel. Er komt een buitenlandse VIP-gast aan, vertellen ze me. Dit zijn zijn beveiligingsgegevens en de weg is volledig afgesloten.
Omdat ik denk dat het allemaal een beetje hardhandig lijkt voor je standaardbeveiliging, vraag ik de man naast me op wie we allemaal zo nerveus wachten. "Mais madame, c'était Kolonel Gaddafi, n'est-ce pas?” Briljant.
Ik ben nu buiten gestrand, waar ik de komende 30 minuten zal blijven (van de 60 die we hebben voor de opname) zonder het oproepformulier, iemands telefoonnummer of enige manier om met Stylist te communiceren. En alle kleren zitten nog in de locatiebus, dus ze kunnen niet beginnen zonder mij. Als een luchtspiegeling in mijn Parijse gevangenis zie ik de locatiebus door een aangrenzende straat rijden. Met bonzend hart ren ik naar het einde van het blok om te proberen hem te vangen, maar ik mis hem net als hij de hoek omgaat. Tranen van het zweet en niet in staat om op adem te komen ren ik achter hem aan, ervan overtuigd dat de stylist en fotograaf zeker woedend zijn in het penthouse. Net als ik denk dat ik hem bijna heb ingehaald, slaat hij een andere hoek om en loopt terug zoals ik gekomen ben. We gaan een tijdje op deze manier door - ik ren heen en weer en hij cirkelt om het blok, alleen elkaar missend, tot uiteindelijk, na wat waarschijnlijk zal blijven altijd de langste 30 minuten van mijn leven, de vrachtwagens, politieagenten en Kadhafi razen weg en de blokkade van de straat wordt opgeheven, zodat het busje elkaar kan ontmoeten mij.
Het beste gedeelte? Het bleek dat niemand bij de shoot in het penthouse zelfs maar met een oog had geknipperd - ze hadden het te druk met het kraken van de champagne in de minibar, allemaal op het tabblad van het tijdschrift.
Meer willen? Lees het bericht van vorige week, Dagboek van een anonieme mode-assistent, Entry One: The Celebrity's Model Daughter.
Vang Blairs tweets @blair_mercer of e-mail haar op [email protected].