We wisten altijd dat we liefhadden Garance Doré. En we wisten dat we Scott Schuman bewonderden. Twee geweldige creatieve geesten. En we wisten dat ze aan het daten waren. Maar we waren helemaal niet voorbereid op wat er zou gebeuren toen Schuman donderdagavond Doré interviewde over haar leven en carrière op het podium van het Franse Instituut Alliance Française (FIAF). Zonder toevlucht te nemen tot overdrijving, laten we het zo zeggen: vrijwel iedereen in de kamer stierf en ging naar de hemel.
In een gesprek dat zowel informatief als grappig was -- Schuman's openingszin: "Ik begrijp dat je in Frankrijk bent geboren" -- leerden we heel wat over Doré's klim naar blogsterren. Hier de beste citaten van de avond, want soms kun je dingen het beste onbewerkt laten:
Doré: Op een dag was ik met een stel vrienden op het strand, onszelf zijn, net als hangen. En we hebben zoiets van, we droomden een beetje van een project om croissants te verkopen aan de mensen die hun boten in het water hadden, zoals rond het dorp. Mensen zouden met hun boten overnachten.
Schuman: Maar het is erg klein. Doré: Ja, je kunt er niet meer dan 50 boten in stoppen, meer niet. Kleintjes. Dus begonnen we dat in een opwelling, en mijn eerste baan, de echte officiële baan -- 'officieel' -- was croissants verkopen. Dus ik had een bootje en 's morgens kwam ik zeggen: 'Wil je croissants voor je ontbijt?' En ze zouden me geld geven. Schuman: Nu laat ze het deel weg dat ze me vertelde dat ze op 12-jarige leeftijd dit lichaam had. Dus als je je een 14-jarig Frans meisje voorstelt dat in een boot aan komt rijden, [neemt Frans accent aan] "Oh hallo, wil je croissants?" "Ja. Kom morgen terug. Ik heb later nog wat nodig." Doré: Ik was ook met een vriendin van mij, zij was blond, dus je weet... [lacht] Dus dat was mijn eerste baan, en ik heb echt gewerkt, was echt succesvol.Ze is een conservatorium-opgeleide celliste.
Doré: Het legde veel druk op me, en na het eerste jaar van dat leren, gooiden ze me in een concert van cello, wat gebeurde, maar ik werd geterroriseerd. Ik was elke dag aan het repeteren, ik had geen leven, ik kon geen vrienden zien en zo, dus daarna stopte ik met cello. Het was zo moeilijk dat ik besloot dat ik dat niet kon. En toen pakte ik andere muziek op, maar daar ging ik nooit super diep in omdat ik dacht: ik kan dat leven niet hebben.
Ze ging door een ernstige fase van het lelijke eendje.
Schuman: We weten allemaal dat Garance een van de mooiste vrouwen ter wereld is, een van de meest stijlvolle. [Applaus] Maar ik weet ook dat je zus ook ongelooflijk mooi is. Hoe voelde dat toen ik op het eiland opgroeide? Werd je als de mooiste van de twee beschouwd? Doré: Toen ze 14 was, ontplofte ze gewoon in haar schoonheid. Iedereen zei: 'Je bent een model! Je moet wel, weet je.' Er waren jongens die bloemen voor onze deur zetten, en ik maak geen grapje, het is waar! En ik werd dik. Ik had acne. En mijn schoolscores gingen omlaag... En ik had zoiets van, al mijn dromen waren aan het afbrokkelen. Ik haat haar! Wat is er gaande? Daarna was ik nooit meer de mooie of zo. Dus lange tijd -- ik hou van haar, we zijn nu beste vrienden -- maar dat was een moeilijk moment.
Haar moeder heeft een excentrieke trek.
Doré: We zijn [een keer] verhuisd, en toen realiseerde ik me dat ze zich echt in een gek moment van haar leven bevond, want toen we bij het huis aankwamen, was het helemaal wit. Het was alsof de tv wit was. De tafel was wit. En we waren met drie kinderen! Ik had zoiets van, ik kon het toen niet zeggen, maar ik dacht: 'Mam, drie kinderen. Wat ga je doen met een helemaal wit huis?'
Ze volgde de loopbaansuggestie van haar studieadviseur niet op.
Doré: Het was de taak van die man om je te adviseren over wat je zou moeten doen in je leven, en er was een computer, en je moest wat vragen beantwoorden. En ik deed de test, en ik was erg hoopvol. Zoals, die computer gaat me vertellen wat mijn baan gaat worden! Ik was zo nerveus. En het resultaat was: taxidermist.
Carrièremogelijkheden op Corsica waren beperkt.
Doré: Iedereen heeft een winkel of een restaurant, of ze zijn als een herder. Schuman: Of als een gangster. Doré: Of, zoals een accountant voor de herders.
Ze sloeg letterlijk deuren dicht toen ze begon als illustrator.
Doré: Ik ging om de maand naar Parijs, omdat ik tegen mezelf zei dat als ik illustrator wil worden, ik mijn tijd niet ga besteden aan het maken van illustraties en het aan niemand zal laten zien. Ik ga het doen, en het laten zien, zelfs als ze slecht zijn. Ik wil dat mensen me vertellen dat ze slecht zijn, dat je nooit een goede illustrator zult worden. Dus ik vatte mijn moed, ik had geen contact, niets in Parijs. Dus ik ging en nam de adressen achter in de boeken en klopte op hun deuren. En mensen zouden zeggen: 'Wat in vredesnaam? Wat wil je? Ga weg!' En het zou ongeveer 15 keer achter elkaar zijn, en dan zou iemand misschien de deur openen en zeggen: 'Oké, kom hier, vijf minuten, oké." En ze keken naar mijn boek en mijn portfolio en zeiden: "Uh, je zou dit zo moeten doen." Maar deze kleine dingen hielp... Het begon te werken na een jaar, ik begon banen te krijgen.
Scott is niet materialistisch. Garant is.
Schuman: Gezien hoeveel we van mode houden, denk ik niet dat we bijzonder materialistische mensen zijn. Doré: Ik eigenlijk, ik ben.
Ze begon haar blog omdat ze zichzelf moest pushen om sneller te tekenen.
Doré: Ik besloot dat ik sneller moest tekenen. Ik moest binnen een uur een illustratie maken. Als het 200 euro [per tekening] is, weet je, ik kan dat laten werken. Schuman: En was je stijl zo heel anders dan wat je nu ziet? Doré: Super anders. Ik breng graag tijd door. Daarom kwam taxidermist... Het kostte me vijf uur om een oog te maken.
Tijdens het schrijven gaat ze heel anders te werk dan tijdens het fotograferen en illustreren.
Schuman: Als ze schrijft: stilte. Er moet zijn... Ik kan niet ademen, ik kan geen tv kijken, ik kan de kraan niet aanzetten... Doré: Laatst was ik aan het schrijven en hij kwam de kamer binnen... Schuman: Gewoon om wat boeken te verplaatsen! Doré: En ik dacht: 'Hoe lang ga je die boeken verplaatsen?' Schuman: Dus schrijven moet volledig stil zijn. Als ze foto's maakt, het is net een feestje.
Ze handelt niet in exclusiviteit.
Schuman: Waar je het meest enthousiast over lijkt met je lancering, is deze studio die je gaat doen. Ze zegt altijd: 'Ik wil iedereen uitnodigen in mijn wereld!' Ik bedoel, wat een geweldige wereld om in te leven. Ik woon erin, en het is een behoorlijk grote verdomde wereld.
Over het worden van een zakenvrouw, niet alleen een kunstenaar.
Doré: Hoe verander je iets dat klein en intiem is als een blog in iets dat groter kan zijn, maar dezelfde geest behoudt, weet je wel? Bereik meer mensen, bereik meer dingen, maar blijf toch trouw... Dit zijn, denk ik, fascinerende vragen... Ik denk dat waar we het met mijn team elke dag over hebben: hoe kunnen we plezier blijven maken, vrij zijn, en hoe kan ik een bedrijf zijn dat de inhoud beschermt die we op de blog doen?