Als je naar de Marc-show gaat, heb je ineens het gevoel dat je niet weet wat je moet doen. Je hebt een uitnodiging, een stoel (misschien), je camera en een doel, maar toch, de aanblik van ongeveer 4.000 mensen die in een stadion zijn gepropt na een dag van normale shows in normale 200 personen ruimtes en stapels foto's die op de eerste rij besluipen / naar elkaar grommen, kunnen zelfs een professional een beetje nerveus maken - en daarmee zeggen we je dat we ook een beetje duizelig. Nadat je je op een goede plek voor foto's hebt geperst (dit is de enige show waar je niet zomaar de zijkanten van de put), dreunde een stem door de luidspreker: "Dames en heren, neem alstublieft plaats nu. De show gaat zo beginnen." De mensen klapten, joelden - we hadden het gevoel dat we op een junior high-dans waren. Toen verdwenen de lichten en kwamen terug in spotlight-wit. De muziek was als iets van? Hoe te trouwen met een miljonair? - een lang pianodeuntje met blazers, snel dan langzaam, theatraal eigenlijk, en vooral groots. De meisjes kwamen uit alle richtingen op het podium, duwden door zwaaiende spiegeldeuren om de landingsbaan te nemen die was weggehakt superlange en magere spiegelpanelen waardoor het leek alsof hetzelfde meisje zich op twintig verschillende plekken op de landingsbaan bevond tijd. De kleding was nogal ingewikkeld - veel op elkaar gepropte rokken,
ton van strepen, obi-achtige tailleomslagen in plaats van riemen, zeer glanzende materialen, samengevouwen glitterhoeden in roze en sinaasappels, en schoenen die een kruising waren tussen gladiatoren en geisha-sandalen - vreemd genoeg hebben we misschien een tovenaar van Oz sfeer daar, maar misschien was het gewoon de buzz. Er waren zeker enkele gemakkelijk identificeerbare It-items - we hadden meteen een voorgevoel van de blauw met gele breed gestreepte jurk (links) op Leighton Meester of Joy Bryant, en we weten dat de donkerblauwe trui met rode glitterstrepen een redactionele/streetstijl zal zijn favoriet. Maar de rest moeten we nog zien. We zijn er nog over aan het nadenken, en we zullen er vanavond zeker in onze slaap over mediteren, maar is dat niet altijd zo met Marc? Soms moet je achteraf kijken om zijn eerste blik echt te krijgen.