Hoe Dapper Dan van Harlem's best bewaarde geheim naar internationaal mode-icoon ging

Dapper Dan heeft misschien zijn couturier in Harlem in de jaren '90 gesloten, maar de menigte jonge hoopvolle modeliefhebbers vormde een lange rij om hem te begroeten na zijn toespraak op Fashionista's "How to Make It in Fashion"-conferentie op vrijdag bewees dat hij relevanter is dan ooit. De legende uit Harlem maakte voor het eerst naam in de jaren '80 door unieke ontwerpen te maken voor ballers, rappers en 'straatmensen' die zwaar leunden op logo's die 'geleend' waren van grote modehuizen - een gewoonte die zijn ontwerpen uniek en benijdenswaardig maakte, maar een gewoonte die hem uiteindelijk ook dwong te stoppen toen de betreffende merken hun toevlucht namen tot legale actie.

Decennia later werd Dapper Dan opnieuw in het reguliere modebewustzijn geduwd toen een lookalike van een van zijn ontwerpen uit de jaren 80 paradeerden door de Gucci landingsbaan. Er ontstond veel verontwaardiging op sociale media toen fans beweerden dat de Creative Director van het huis

Alessandro Michele had de ontwerpen van Dapper Dan opgelicht, maar toen begon het verhaal een onverwachte wending: Gucci kondigde aan dat het met Dapper Dan zou samenwerken aan een toekomstige capsulecollectie, en hem in een advertentiecampagne zou laten zien en hem helpen zijn atelier in Harlem te heropenen. Hoe is dat voor samenwerking?

Op vrijdag ging Dapper Dan zitten met Fashionista's eigen Maria Bobila om te bespreken hoe hij zichzelf een weg naar een bloeiende modecarrière heeft gegeven, waarom het culturele milieu in Harlem zo belangrijk is voor zijn creativiteit en welke rol hij denkt dat technologie heeft bij het vormgeven van de toekomst van? mode. Lees verder om het verhaal van Dapper Dan te horen, in zijn eigen woorden.

"Ik raakte geïnteresseerd in mode omdat me altijd nieuwe kleren werden ontzegd, dus het was een passie van mij om me op een dag te kleden. Daarom kan ik het sneaker-ding niet doen, omdat ik genoodzaakt was sneakers te dragen. Ik zei: 'Als ik groot ben, wil ik pakken en stropdassen dragen.'

Ik ben de eerste generatie van de migratie van mensen uit het Zuiden. We kregen geen kleren en er was niet veel geld in de gemeenschap. Maar na een tijdje begon de subcultuur in Harlem te veranderen en was er veel geld op straat. Daardoor kon ik een winkel openen met de klanten uit deze subcultuur. Dat waren mijn eerste klanten - de straatmensen die geld hadden. Ik ging op pad om ze tevreden te stellen.

Ik wist niets van [mode] af, maar ik kwam er wel achter. Ik wist dat mode en cultuur twee kanten van dezelfde medaille zijn. Ik had een goed beeld van hoe mode en cultuur eruitzagen in Harlem. Ik bediende mijn eigen gemeenschap en het groeide als paddestoelen uit de grond.

De grootste uitdaging waar ik voor stond, was het uitzoeken van de aard van een kledingstuk en hoe het gemaakt is. Ik ging nooit naar catwalkshows, maar ik wilde altijd weten hoe een kledingstuk werd gemaakt. Ik wilde een winkel kunnen binnenlopen en precies weten wat er komt kijken bij het maken van een kledingstuk waar ik naar keek.

Dus begon ik mezelf les te geven. Ik ging altijd naar de fabrieken waar dingen werden geproduceerd en ik zag het soort machines dat ze gebruikten en alles wat erbij kwam kijken. Als ik geen informatie kon krijgen, zou ik wachten tot de fabriek sloot en de vuilnisbak ingaan om te zien wat ze precies gebruikten.

Het was de jaren '80, dus alle grote fabrieken verhuisden naar het buitenland. Ik heb nooit een naaimachine gekocht bij de echte dealers. Ik ging naar de veilingen. Ik kan me niet herinneren ooit iemand anders dan ikzelf op deze veilingen te hebben gezien. Ik zou er vroeg zijn, zodat ik de jongens kon volgen en hen kon horen praten over de machines. Ik vroeg naar de machines, zodat ik precies kon begrijpen wat ze deden.

Toch zou ik alles zien in de geest van een man uit Harlem. Ook al was de machine ontworpen om iets te creëren op de manier die ze wilden, ik zou er andere dingen mee doen.

De tweede stap was om te zien wat de mensen in mijn gemeenschap wilden en waar ze naar toe trokken. Toen de eerste generatie uit het Zuiden opgroeide in Harlem, was er een identiteitscrisis. Iedereen wilde herkend worden. Ik zei: 'Laat me daar maar in meegaan.' Iedereen denkt erover om een ​​huis of een auto te kopen, maar een outfit verandert je de volgende dag.

Ik ben trots op het feit dat ik uit East Harlem kom. Harlem had Latino's, Afro-Amerikanen en Italianen die allemaal samenwoonden. We hebben een Dominicaanse gemeenschap en we houden van interactie. Al deze elementen hebben me in staat gesteld om net zo creatief te zijn als ik ben. Ik zie deze fusie van culturen die plaatsvindt als hoe ik stijl ontwikkel. Mensen die al prominent zijn, hebben geen reden om te veranderen. Maar wanneer kom je in een nieuwe identiteit? Je wilt een stijl hebben die bij die identiteit past.

Hoe ik mode benaderde was niet van mezelf naar de klant, maar van de klant naar mezelf. Ze zouden naar de winkel komen met een algemeen idee van wat ze wilden, en ik zou daarop voortbouwen. Ik had een gezegde: 'Alles in je hoofd ziet er misschien niet goed uit op je achterste.' Ik zou proberen hun ideeën om te zetten in iets werkbaars.

Toen ik de winkel begon, was het om te verheffen. Sommige mensen vragen waarom ik me kleed zoals ik me nu kleed. Ik denk dat ik morgen elke hiphopartiest ben. Als je kijkt naar Jay Z en Bladerdeeg papa, ze dragen [nu] meer pakken. Het is een natuurlijke ontwikkeling. Het is een geleidelijk niveau van volwassenheid; het is verfijnd.

Ik heb gemengde gevoelens over de manier waarop hiphop zich heeft ontwikkeld. Ik denk niet dat de richting die hiphop aanvankelijk insloeg het heeft verheven. Even was het dat kwijt. Iedereen begon gewoon dingen over te geven zonder zich te concentreren op kwaliteit en stijl. Ik hoor van jonge jongens die rappers betalen om hun kleren te dragen. Ik zeg: "Zijn ze er enthousiast over? Lopen ze ernaartoe?" Als je geen opwinding kunt opwekken, zie ik het merk nergens heen gaan.

Op een dag kwam er een persoon in mijn winkel en ze hadden een... Louis Vuitton zakje, en ik zag iedereen opgewonden raken. Ik realiseerde me dat het symboliek was. Ik dacht, als ze blij zijn met het kleine aantal symbolen op dat zakje, stel je voor dat ze een hele outfit hadden! Ik ga uitzoeken hoe ik gewone kleding kan transformeren in deze hele outfits.

In die tijd maakte Louis [Vuitton] dergelijke kleding niet; geen van de grote merken waren. Het gaf me de kans om de eerste te zijn. Het was een tijdje geweldig. Toen herinner ik me een van de stylisten die terugkwam en zei: 'Mensen gaan terug naar de Gucci-winkel en vragen om je outfits.'

Ik was nog vrijwel onbekend buiten Harlem totdat Mike Tyson had dat gevecht [in de Dapper Dan-winkel]. Toen hij eenmaal dat gevecht had en de informatie wereldwijd begon te gaan en de hiphopartiesten groter werden contracten - omdat ze het zich in het begin niet konden veroorloven om daar te winkelen - ze namen de cultuur en maakten het globaal. Vanaf dat moment is het allemaal geschiedenis.

Wat me het meest enthousiast maakte, was toen Gucci me uitnodigde om alle fabrieken in Florence te komen bezoeken. Ik keek naar alle machines die ze hadden en dacht: 'Dit zijn alle machines die ik heb bestudeerd.' Het was zo parallel universum waar Gucci dit op grote schaal deed en ik had allemaal dezelfde dingen op kleine schaal. Naar fabrieken gaan en dat huiswerk doen, heeft echt zijn vruchten afgeworpen.

Ik bestond volledig buiten de modestructuur; Ik ben nooit betrokken geweest bij een groot modehuis. Dus toen Alessandro [Michele] langskwam en me omhelsde zoals hij deed, was ik erg dankbaar. Ik had geen problemen met de jas [die zoveel media-ophef veroorzaakte]. Alessandro liet me ruimte om iets te doen. Als een ander merk me had opgepikt, zou ik me waarschijnlijk beperkter hebben gevoeld, behalve misschien Versace. Maar het assortiment van Alessandro is geweldig. Ik ben blij om bij Gucci te zijn, en Gucci is blij om bij mij te zijn.

Toen ik in Italië was om de fabrieken van Gucci te bezoeken, moest ik terug naar het hotel om mijn ascot op een andere manier om te draaien, mijn broek een beetje omhoog te doen zodat ik deze Italiaanse stijl kon hebben. Die Italianen kunnen het aan. Ik zei: 'Jullie Italianen zijn Afro-Amerikanen met een lichte huidskleur, of Afro-Amerikanen zijn Italianen met een donkere huidskleur.' Omdat ze zich net als wij kleedden! Dus toen ik terugkwam in Harlem, belde ik mijn vriend Russell, en hij herinnerde me eraan dat de Italianen een sterke invloed hadden in Harlem. Onze stijlen hebben elkaar aangepast. Hiphop had zo'n grote impact dat ik vergat dat Italianen de eersten waren die de straatcultuur beheersten.

Mode wordt tegenwoordig gedreven door technologie. Wat me iedereen voor hield, was mijn constante zoektocht naar de nieuwste technologie. Jouw palet om mode te creëren ligt in technologie. Doe zoals ik deed en kijk wat machines kunnen doen en ga van daaruit verder en creëer. Als je iets schetst, schets je gewoon iets; je ziet geen fabricage en alles wat een kledingstuk mogelijk maakt en wat technologie voor je kan doen. Als je dat omarmt, denk ik dat je succesvol zult zijn. Maar als je dat negeert, zie ik je niet te ver gaan. Technologie is de sleutel."

Dit interview is voor de duidelijkheid ingekort en bewerkt.

Wil je meer fashionista's? Schrijf u in voor onze dagelijkse nieuwsbrief en ontvang ons direct in uw inbox.