Ik benijd Marcus Wainwright en David Neville, de ontwerpers van Rag and Bone, niet. Wat doe je als erfgoed, jouw ding, de trend van het moment is? En dan niet. Vorig seizoen was hun aanpak om iedereen te overtreffen, met massa's chambray en denim, in wat voelde als de voetballer in de kast op Glee richt zich constant op de homoseksuele kinderen voor misbruik, oftewel de dame die ook een beetje protesteert veel. Hun oplossing voor volgend najaar is om Brits te worden. 'Engelse jachtopzieners, stalking in Schotland en de hertog van Windsor. Voorbeeldige demonstratie van hoe je je moet kleden als een Engelsman', lazen hun persmateriaal.
Wat volgde waren kilts en grote Schotse breisels uit de jaren 70, verblindende plaids, bowlers van wollen leggings en ultra-ruime broeken. Het hele ding was aantrekkelijk, en ik zal geïnteresseerd zijn om te zien welke elementen, indien aanwezig, in hun winkels terechtkomen. Maar mijn vraag is waarom? De samenhang en behendige afstemming van de collectie werd ondermijnd door wat voelde als materialen die met elkaar in gevecht waren. Wol sloeg tegen leer. Shearling geslagen leer. Leer siste naar wol. Vooral omdat de collectie uitgroeide tot voorspelbare gekke strepen en vervolgens volledig uit de koers raakte met een elektrisch blauwe jas (waar ik eigenlijk dol op was), moest ik vragen: wat heeft het voor zin?
De jongens van Rag and Bone hebben geweldige ideeën en hebben het altijd, bij gebrek aan een meer modieuze uitdrukking, reëel gehouden. Waarom Brits gaan? Het is alsof de trends hen citroenen gaven, en in plaats van limonade te maken, besloten ze hun eigen cola te fabriceren. Het is niet dat het niet goed smaakt, het is prima, en ik zou een ontwerper nooit wereldse invloed misgunnen, maar ik wil zien wat Rag and Bone uit Amerika kan halen, want dat is wie ze zijn. Dat is waarom Don Draper was bij hun optreden. Daarom houden we van ze.
**Alle foto's: IMAXTREE.