Toen ik een kersverse journalist was, gaf een van mijn mentoren me een onbetaalbaar advies: "Word niet verliefd op je onderzoek", zei hij. Het is een veelvoorkomend probleem. Net als acteurs die een rol spelen, raken we eraan gehecht als we genoeg tijd besteden aan het onderzoeken van iets of het verzamelen van gegevens. Dan, als het tijd is om overboord te gooien wat voor een redacteur onnodig of schijnbaar overbodig is, kunnen we het niet verdragen.
Ik voel me net de jongens van Duckie Bruin hebben last van een soortgelijk probleem. Het lijkt erop dat Steven Cox en Daniel Silver zo verstrikt raken in de nieuwigheid, geschiedenis of fijne kneepjes van hun materialen dat ze het hele kledingstuk of de hele collectie uit het oog verliezen. Hoewel hun show een grote verbetering was ten opzichte van de circusparade van vorig seizoen en uiteindelijk een succes was, waren er momenten waarop het onsamenhangend en ongepast aanvoelde.
De collectie paste bij een strakker silhouet bovenaan, met lossere, meer vloeiende items (inclusief hun kenmerkende drop-crotches, dit seizoen in grijstinten) onderaan. Asymmetrische breisels en geweven stoffen waren aan de orde van de dag, met enkele functionele benaderingen om truien, jassen en broeken die nooit afweken van Duckie Browns vooruitstrevende, anti-establishment kern.
"Het woord hier is louche", zei Silver na de show, "Het is moeiteloos relevant en chic."
Er zijn hier een aantal slanke, prachtige jassen; zelfs als ik niet van plan ben volgende winter een geheel wit pak te dragen, ben ik nog steeds dol op de snit. Daarentegen was er een overjas gemaakt van wat ik alleen maar kan omschrijven als vloerbedekking uit de zitkamer van een dronken tante. Dat gezegd hebbende, moeten we een beetje "Eff you, Normal" verwachten als het gaat om Duckie Brown. En als ze een of twee gekke items moeten maken om een verzorgde, verfijnde collectie in evenwicht te brengen, hebben ze alle macht.
**Alle foto's: IMAXTREE.