Afgelopen vrijdag ging de Britse ontwerper Erdem Moralioglu zitten met Neiman Marcus fashion director Ken Downing bij de winkel in Beverly Hills voor een praatje over zijn nieuwste collecties, samen met een kleine show en vertellen.
Moralioglu, bekend om zijn damesachtige maar humeurige creaties, draafde een paar looks uit herfst, resort en lente, die allemaal raakten aan wat de ontwerper 'codes van vrouwelijkheid' noemde. Uitblinkers inbegrepen a Bordeaux wollen crêpe jurk met een hemelsblauwe kraag en bijpassende kiekeboe voering, en een handgeschilderd gewatteerd leren bikerjack met een sierlijke bloemenprint detail -- beide precies het soort stukken dat de interesse zou kunnen wekken van fans zoals Keira Knightley, Michelle Obama, Texas Senator Wendy Davis en Kate Middleton. We hadden wat tijd voor onszelf met Moralioglu tijdens het evenement om de Erdem-vrouw, de evolutie van zijn collecties en de kleur geel te bespreken.
Denk je aan een “Erdem-vrouw” als je ontwerpt?
Als er een Erdem-vrouw is, is het dezelfde vrouw die bestond toen ik student was. Voor mij is ze altijd iemand geweest die in mijn schetsboek heeft gewoond. Ik teken constant en ik probeer altijd elke verzameling te achterhalen, wat ik doe door middel van illustratie. Dus [de Erdem-vrouw] is nooit een concrete muze of een doelgroep geweest.
De vrouwen die jouw kleding dragen zijn zo divers. Als je die verscheidenheid in werkelijkheid ziet, verandert dat dan hoe je je vrouw in je schetsboek ziet? Hoe meer ik de fysieke manifestaties van [de Erdem-vrouw] zie, hoe meer ik bijna minder over haar weet. Wie is deze vrouw? Ze bestaat in Frankrijk, Hong Kong, Londen, Los Angeles. Ik heb het gevoel dat ze elk seizoen met mij evolueert. Wij lopen samen.
Terwijl ik haar teken, zijn de kenmerken die ze heeft de dingen die ik interessant vind voor de collectie. Het is altijd vrij reactief op wat ik in het verleden heb gedaan en het is ook behoorlijk verhalend. Ik heb het gevoel dat elke verzameling die ik maak een verhaal is.
Wat zijn enkele verhalen die je hebt verteld met je recente collecties? Afgelopen herfst was erg donker en soort van Ingmar Bergman. Resort [2014] ging over ontsnapping en de jaren vijftig en dit rare soort meubelstoffen en jeugdigheid. Lente [2014] ging over zwart en wit en dit zeer monochrome palet. Veel mensen spraken over Lente 2014 als zo'n vertrek voor jou vanwege dat exacte palet. Voelde je dat het zo was? Ja en nee. In zekere zin maakt het een groot deel uit van mijn algemene lijn. Als mensen die collectie van dichtbij zien, heeft het minder van dat soort "wauw, dit lijkt anders" gevoel. Het zwart-wit was heel erg een reactie op de kleur [van het resort]. Het was een natuurlijk volgend hoofdstuk om daaraan te ontsnappen. Ik heb het gevoel dat ik constant met en tegen mezelf reageer.
Moeten we voor de herfst van 2014 meer van het grimmige donker en licht verwachten of een terugkeer naar warmere tinten en meer bloemenprints? Het is grappig. Ik denk terug aan mijn eerste collectie die een beetje veel grijs flanel en zwart was met rare shots geel erin. Ik heb iets raars met geel. Maar dat is een verhaal voor een andere keer.
Wacht, wat is jouw "ding" met geel? Ik heb er een vreemde affiniteit mee. Geel gaat in een of andere vorm door in mijn collecties -- altijd. Ik heb het gewoon altijd erg leuk gevonden. Ik heb mijn kamer geel geverfd toen ik een kind was. Sorry, waar hadden we het over? Ik hou gewoon heel erg van geel!
Terug naar de herfst, zullen we de evolutie blijven zien die we in de lente zagen? Alles moet een evolutie zijn -- alles moet in de richting van iets volgende gaan. Tegelijkertijd zijn er elementen van je vrouw die je onvermijdelijk naar voren brengt omdat het je eigen handschrift is. Het is als het herkennen van een schilderij van een bepaalde persoon, of een lied of een boek. Je herkent de stem. Dus ook als de stem bijvoorbeeld in zwart-wit is, als je hem van dichtbij ziet, herken je die stem.
Over boeken gesproken, Erdem heeft altijd het gevoel gehad dat het een literaire, karaktergestuurde neiging heeft. Vind je dat passend? Absoluut. Voor de lente was ik zo geïnspireerd door het idee van dit meisje dat zich verkleedt als een jongen voor kostschool of deze jongen die zich verkleedt als een meisje. Het ging veel over deze vreemde kruisbestuiving van geslachten. Ik hou van het idee van jurken en dingen met geheime notities en gedichten. Ik had letterlijk een jurk met citaten van Emily Dickinson en Walt Whitman rond de armsgaten. Ik hou van het idee om een gedachte tussen twee mensen uit te wisselen, maar dan via kleding.
Wat inspireert jou nog meer? Aan het begin van het seizoen, toen ik in de studio was, omringd door al deze toiles en dit witte calico, was er iets zo goed aan. Het zien van de eenvoud van de vorm en de vorm en het silhouet voelde gewoon heel bevrijdend en mooi.