In de afgelopen 10 jaar is Jay Bulger een Golden Gloves-bokser geweest, een daghandelaar, een mannelijk model met een omslag van Vogue Hommes onder zijn riem, een regisseur van een muziekvideo, een journalist en een documentaire filmmaker. Oh, en voeg kankeroverlevende toe aan die lijst. Hij is ook net 30 jaar.
De reden dat we elkaar hebben ontmoet, is om zijn laatste carrièrestap als documentairemaker te bespreken. Hij heeft net zijn eerste document uitgebracht, Pas op voor meneer Baker, over de legendarische en controversiële rockdrummer Ginger Baker. Je kunt het vangen op Filmforum nu.
Maar aangezien we in de modewereld zitten en Bulger een voormalig mannelijk model is, moesten we zijn hersens uitkiezen over zowel zijn vorige als zijn nieuwe carrière. En aangezien de modellentijd van Bulger achter hem ligt, is zijn kijk op mannelijk modelleren en de mode-industrie heerlijk ongefilterd.
Fashionista: Hoe ben je uiteindelijk modellenwerk geworden? Jay Bulger: Ik was aan het boksen op de universiteit - ik wilde de wereldkampioen middengewicht worden - en iemand nam mijn foto voor de
Dagelijks nieuws. Dus er stond een foto van mij in de krant en iemand nam contact met mij op, een beetje toevallig daardoor, en ze zeiden: 'Hé, je zou dit hoofdartikel moeten doen dat gaat over mensen die boksen.' Dus ik deed het. En ik verachtte de ervaring echt, ik haatte het echt. Ik ging en ontmoette Bruce Weber waarvan ik dacht dat hij de engste mens op aarde was.Hoe kan dat? Hij is behoorlijk vereerd in de modewereld. Hij zei: 'Hé leuk je te ontmoeten, trek je kleren uit en laat me foto's van je maken.' Ik kende het bedrijf niet. Maar toen dacht dit bureau IMG, we denken echt dit Terry Richardson ding zou goed zijn, dus ik ging en ontmoette hem en het was totaal anders. Hij was zo leuk en ik had gewoon een geweldige tijd. Hij zei: 'Laten we een tarantula op je zetten.'
Dat is grappig, want tussen Bruce Weber en Terry Richardson is Richardson degene die een slechte reputatie krijgt in de industrie. Ik hou van Terry. Ik heb nooit deelgenomen aan zijn, je weet wel, persoonlijke fotoshoots of wat dan ook. Maar degene die ik met hem deed waren gewoon heel leuk. Hij is niet in mij geïnteresseerd, laten we het zo zeggen.
Dus hoe lang heb je model gestaan? Niemand heeft me ooit twee keer ingehuurd, dus het was van korte duur. Het was ongeveer anderhalf jaar.
Dat is nog lang. Nou, er zijn veel bedrijven die er zijn. Het was leuk. Het modeshowgedeelte vond ik het raarst, omdat ze me zeiden: 'Je bent geen goede wandelaar... je hebt looplessen nodig.'
En hebben ze je les gegeven? Calvin Klein betaalde deze persoon om binnen te komen en mij looplessen te geven. Ik had zoiets van, ik denk dat we hier te veel over nadenken, jongens. Het was grappig om opossum te spelen, zoals we het in boksen noemen, waarbij je gewoon achterover leunt en doet alsof je dom bent om de reactie te zien en het werkte een stuk beter. Als je eenmaal begint te praten en je begint te vertellen wat je tijdens je studie hebt gedaan, en dan zeggen mensen: 'Wat?!' Maar ik dacht: 'OK, als ik dit doe, zal ik moet iets anders doen.' Het opende zoveel kansen om mezelf te uiten, omdat ik zoveel geld had door te blijven staan en eruit te zien als een... cyborg.
Wat uiteindelijk leidt tot het maken van deze documentaire. Vertel me erover. Hoe heb je Ginger Baker gevonden? Mijn vriend is een echt muziekhoofdtype, die drumt. Hij bracht [Ginger Baker: In Afrika, een documentaire over Baker's reis naar Afrika in de jaren '70] en ik dacht: 'Wie is deze man?' Ik heb altijd van Fela Kuti gehouden en toen ik zag dat Ginger Baker zo beroemd was drummer in de wereld die roem, fortuin en familie de rug toekeerde om door de Sahara te rijden om van heroïne af te komen om met Fela te gaan spelen en naar het moederland van de drum te gaan... Ik dacht: dit is niet alleen een interessant verhaal, maar de zoektocht van deze man is als die van niemand anders... Dus het was een lange omslachtige reis om zijn nummer te vinden, en ik nam eindelijk contact met hem op en maakte verbinding, en hij was net 'Kom hier, ik kan je niet horen, ik heb een slecht gehoor en ik wil niet praten aan de telefoon.' Dus ik dacht: 'Oh shit, ik moet dit doen' nu.'
En je loog en zei dat je van Rolling Stone kwam om hem met je te laten praten... Nou, daar was dat, dat was een soort van mijn onzin waardoor ik binnenkwam... het klonk gewoon goed. Het kwam uit mijn mond en ik ben er gewoon mee begonnen. Op een gegeven moment had hij zoiets van, kijk als je de documentaire wilt doen, ik wil het artikel eerst zien. Dus ik liep met mijn rug tegen een muur aan. [Bulger heeft zijn verhaal uiteindelijk gepubliceerd in Rollende steen. Het was het omslagverhaal en hielp hem deze documentaire te financieren.]
En hoe was hij? Ik denk dat hij in staat is om te spreken of zich het beste uit te drukken met muziek. Maar dat is handig, want in het echte leven is hij een potentieel afschuwelijk mens. Maar ik denk wel dat zijn grootste relaties muzikaal waren en als muzikant is hij niet egoïstisch of iets van de dingen waarvan mensen in het echte leven beschuldigen. Hij nam [Eric] Clapton en duwde hem tot het uiterste van zijn capaciteiten ooit. En dat is het punt, iedereen heeft een innerlijk conflict met hem omdat, verdomme, hij laat me zo goed klinken, maar hoe moeilijk is het om in de buurt te zijn. Hij loopt rond met granaten in zijn zak... Hij is een piraat. Hij leeft niet volgens onze regels.