Retoucheren blijft nu meer dan ooit een onderwerp van discussie en een katalysator voor consumentenreacties. Van een 14-jarig meisje zet een campagne op te krijgen Zeventien en Teen Vogue om "echte" ongewijzigde beelden van tieners te laten zien aan ledematen die worden afgehakt modellen Rechtsaf en links, worden die fantasiebeelden waar we al jaren naar kijken de laatste tijd onder de loep genomen.
Je ontkomt er niet aan dat retouchers--die mysterieuze goeroes achter de schermen die puistjes uitwissen en tieten toevoegen--hebben hun handen over elke afbeelding die we tegenwoordig zien, of het nu een mode-redactioneel artikel is of een schoonheidsadvertentie. En hun werk maakt het beeld vaak gedenkwaardig, of het nu goed of slecht is. Maar ze worden meestal niet vermeld in een hoofdartikel samen met de stylist en de fotograaf, en ze willen zelfs niet over hun werk praten, tenzij het onder een sluier van anonimiteit is. Op vrijdag BuzzFeed-verschuiving plaatste een geweldige tell-all geschreven door een retoucher en, nou ja, mensen waren er gevoelig voor. Een greep uit de opmerkingen van onze lezers nadat we
heeft een fragment geplaatst:Tedrien Nicolaas: Interessant. Maar ook bekend bij iedereen met een half brein. Voor een retoucheur is het echter prima om hierover te praten.
Danielle Darwin: Verrassend? Nee. Volgende.
Niemand in deze tijd zal beweren verrast te zijn dat photoshoppen hoogtij viert, dus waarom kunnen/willen retouchers en de industrie er niet meer open over praten? Wat gebeurt er precies in die mysterieuze postproductieruimte, en waarom lijken dingen (of ledematen) vaker mis te gaan?
Nu het debat over retoucheren steeds luider werd, kwam onze eigen anonieme retoucheur, die jarenlange commerciële en high fashion-ervaring heeft, bij om duidelijkheid te scheppen. ons over waarom retouchers liever undercover blijven (hint: zodat de fotograaf de eer kan krijgen) en waarom Photoshop faalt met meer frequentie.
Dus waarom praten retoucheurs niet opener? Hoewel strikte geheimhoudingsovereenkomsten een voor de hand liggende reden zijn, zijn er andere die moeilijker vast te stellen zijn.
De fotografen willen de regie houden:
Bij retoucheren gaat het niet alleen om het verwijderen en vormgeven van puistjes, het gaat ook om het creëren van een bepaalde look voor de fotograaf. Wat we van fotografen (zelfs de beste) ontvangen, ziet er vrij gewoon uit en lijkt op wat je krijgt van je standaard digitale camera, alleen met veel betere belichting, betere details en natuurlijk high fashion opgemaakte modellen in couture. High-end retoucheren geeft een "look" aan al deze hoofdartikelen en modecampagnes. Zie high-end retouchers als Instagram op expertniveau; ze passen een look en sfeer toe die iets zegt, wat edgy, commercieel, high-fashion, enz. kan zijn. Fotografen willen dat mensen blijven geloven dat de afbeeldingen die in print te zien zijn rechtstreeks van de geheugenkaart kwamen; integendeel, ze zien er VEEL ANDERS uit.
Dus stellen retouchers klanten of fotografen ooit vragen over de mate van retoucheren die wordt gedaan? Ja, en daar hebben ze niet vaak een keuze in.
Fotografen waarderen de inbreng en hebben de neiging om een lichtere hand te hebben, maar dat is niet zo bij andere klanten:
Ik heb vele malen een fotograaf/redacteur/creatief directeur/klant gevraagd om te heroverwegen wat ze vragen, meestal eenvoudig geformuleerd als "Hmm... Werkelijk? Weet je zeker dat? Ik ben bang dat zij/hij/het er te nep uit gaat zien." Het meest voorkomende antwoord is "Hmm, misschien heb je gelijk, maar probeer het als een optie en laten we eens kijken hoe het eruit ziet." En meestal is het de optie dat is gekozen. Bij sommige fotografen is het nooit, of als je het in twijfel trekt, zijn ze het er meestal mee eens. Bij commerciële klanten is het niet zo eenvoudig om ze te bevragen, maar het gebeurt wel. Er zijn een paar keer geweest dat de eigenaar of baas van het retoucheerbedrijf de klant heeft gebeld om te zeggen dat ze denken dat het te ver lijkt / zal lijken, maar dat is zeldzaam.
Dus waarom zijn er tegenwoordig zoveel zogenaamde photoshop-rampen?
Een groot probleem is wanneer er te veel koks in de keuken zijn. Wanneer je de creative director, drie art directors, de copywriter, de accountmanager, de productiemanager, de retouchers, de fotograaf en het make-up/haarbedrijf elk hun stem laten horen hun mening over dingen die moeten worden aangepast (om nog maar te zwijgen van de politiek om er iets over te zeggen), dan heb je een recept voor The Perfect (Overretouched) Storm waar elk teken van onvolmaaktheid is geretoucheerd.
Maar retoucheren is soms nodig. Vanwege de (eww) "eye gunk:"
Retoucheren is soms nodig. De camera's van tegenwoordig zijn ongelooflijk scherp en als je naar de onbewerkte bestanden kijkt voor schoonheidsfoto's van dichtbij, zou je schrikken van de details. Oogsmurrie, oogaders, perzikdons, ingegroeide haartjes, het is eigenlijk een van die vergrotingsspiegels naar iemands gezicht brengen. Normaal gesproken zou je dit spul niet zien als je twee voet van iemand af staat. Pas als het te ver gaat, wordt het een probleem.
Er zijn zoveel argumenten die voor en tegen photoshoppen kunnen worden aangevoerd: een mode-redactie hoort artistiek te zijn, dus is een beetje photoshoppen van een speciaal effect oké? De retoucheur vertelde ons: "Ik heb het gevoel dat mensen weten dat [retoucheren] bestaat, maar ze willen helaas ook stiekem dat de fantasie bestaat, anders ze zouden niets hebben om naar te streven." Dat is waar de schoonheidsbedrijven in de problemen komen - waardoor we naar wimpers streven die geen mascara ooit zou kunnen voorzien in.
Er is natuurlijk geen juist antwoord, maar het is een belangrijke vraag om te blijven stellen.
Is het retoucheren uit de hand gelopen? Professioneel retoucheergerecht over wat er verandert, wat niet en waarom het gebeurt
Als je een glossy magazine opent - of het nu een model is in een hoofdartikel in Vogue, een CoverGirl of een beroemdheid in US Weekly die naar je staart - is wat je ziet dan echt? Hoe veranderd, geairbrusht, gephotoshopt en geretoucheerd zijn de mensen die we in advertenties en tijdschriften zien? Veel mensen stellen deze vragen de laatste tijd. Onlangs publiceerde de New York Times een artikel over een computeralgoritme om erachter te komen hoeveel een afbeelding is geretoucheerd - en het lijkt een gevoelige snaar te hebben geraakt. En wat schoonheidsadvertenties betreft - wanneer retoucheren klanten daadwerkelijk kan misleiden - worden er stappen ondernomen om de postproductie terug te schroeven, of in ieder geval duidelijk te maken dat er wijzigingen hebben plaatsgevonden. Het VK heeft afgelopen voorjaar een reeks advertentierichtlijnen uitgebracht die cosmeticabedrijven verplichten bekend te maken wanneer ze na de productie advertenties manipuleren. De VS gaan misschien hetzelfde doen in de nasleep van de recente controverse over de mascara-advertentie van Taylor Swift CoverGirl. De National Advertising Division, een waakhondgroep, koos ervoor om de advertenties te verbieden, wat de discussie opriep dat andere cosmetica-advertenties in de VS onderzocht zouden kunnen worden. Maar retoucheren bestaat al bijna net zo lang als fotografie - het is geen nieuw concept. Dus waarom al die recente ophef?
-
Door Cheryl Wischhover
6 mrt. 2018