Het was een dolle haast naar Jill Stuart. Ik heb mijn Valentijn gedumpt voor de modeweek, maar toen werd ik vertraagd in de metro tot 12:25 uur voor een show van 12 uur. Tegen de tijd dat ik in 4 inch wiggen van de metro de trappen van de New York Public Library op sprintte, was ik doorweekt van het koude zweet.
Gelukkig kwam ik daar met slechts 30 seconden over, maar de verzameling deed niet veel om mijn haast helemaal de moeite waard te maken. (Maar misschien ben ik gewoon verbitterd over het missen van Valentijnsdag...)
Jill Stuart toonde een rare mix van street chic, Balmainia 2.0, en een kijk op die Balenciaga-rijhoeden uit FW06. De verzameling was soms goed, soms tragisch, en tegen het einde liet het me vooral in de war.
Echt, echt, goed: De grove breisels en oversized bovenkleding waren precies de stukken waar de meeste meisjes in de herfst en winter mee willen knuffelen. Eniko stampte naar buiten in een geheel wit gebreid en bont ensemble dat mijn hart verwarmde, en een crème en grijs gestreepte jas was precies het item voor elke voorbereiding met een klein randje.
Slechte riff op Balmain: Omgekeerd leken de geaccentueerde heupen en schouders op strak gedrapeerde jurken over het algemeen geforceerd, stijf en onhandig. (Hoewel AnnaLynne McCord van iedereen BlackBerry-foto's maakte, maar ze had serieus optochthaar rond Miss Universe 1986, dus ik denk niet dat haar mening over wat stijlvol is, geldig is.)
Gewoon fout: Looks die werden gecombineerd met dijhoge laarzen en zwarte sokken met een witte streep over de dij. Dijkousen zijn in, maar wit gestreepte sokken... niet zo veel.