PARIJS - Eindelijk wat plezier! God zegene Agnès Troublé (Agnès b).
Ten eerste voedde ze ons (broodjes). Ten tweede was dit de meest opmerkelijke en moedige show die ik tot nu toe heb gezien. Geen bellen. Geen fluitjes. Geen onzin. Gewoon geweldige, kleurrijke kleding volgens de slimme en gestroomlijnde designesthetiek Agnès b. heeft vastgesteld en gehouden sinds de jaren 1970.
Het eerste dat opviel toen de show begon, was de klassieke gitaar: geen jankende tonen om de komende dreunende housebeat aan te geven, alleen simpele snaren. Daarna kwamen de hoeden. Agnès liet haar modellen verkleden als Boheemse soldatenjongens, met Tricorne-hoeden, bolhoeden, petten, ushanka's en fedora's. Maar ze waren geen gimmick. Ze versierden een weelderige tweed-redingote, die op de knieën viel, genesteld in een fluwelen broek. Haar zwarte jersey jasjes, met gouden knopen en gekleurde revers, bovenop de gestreepte tees die haar beroemd maakten, laten ons stel je de meest zorgeloze deserteurs, bandieten en dieven voor (de sjerpen waren misschien een beetje overdreven, maar ik deed het niet verstand).
Maar Agnès liet zich niet meeslepen door het verleden. De collectie ging verder naar het chique centrum - een grijze hoodie met een turkooisblauwe capuchon, zwemmend in combinatie met lichtgrijze denim eronder. En dan het zwarte nylon donsjack, met een onweerstaanbare geruite voering en meer ruit, dit keer groen, op een broek (opgerold tot aan de kuit) en een jasje, roepend naar punkrock. Zelfs toen ze naar buiten stapte, zoals bij het vest met capuchon van alpaca en mohair, waarvan ik zweer dat het geïnspireerd moet zijn door de Californische strandcultuur, misschien zelfs Punt Break- het resultaat was gelukkig.
En toen was het tijd voor het cocktailuurtje: een bruin, wollen jasje met dubbele rij knopen en een Prince of Wales-ruit, een klassieke zwarte spijkerbroek. Of mijn persoonlijke favoriet, een zwartfluwelen jas met een geruite voering bovenop een zwierig zwart wollen tweeknopspak.
En naarmate de jurk serieuzer werd, deed de sfeer dat niet. De modellen speelden met de virtuositeit van de kleding, plunderden voor de camera, lokten gejoel uit bij de cameramannen, scheurden hun jasjes uit en wiegden op en neer over de catwalk.
Ik zal er geen blad voor hebben: ik wil bijna alles in deze collectie, van de simpele milano jersey broek tot het zwarte kalfsleer perfecto (ik zou het een bomberjack noemen) tot het zwarte tweed-pak met één knoop (prima, ik heb geen kalfsleren legging nodig, of leggings van welke vriendelijk, hoewel ze volgend jaar onvermijdelijk lijken).
Ik zou kunnen doorgaan, maar bewaar het om te zeggen dat de spijker op zijn kop is geslagen. Geef me.
**Alle foto's door Imaxtree.