Ik had hoge - maar vaag ongedefinieerde - verwachtingen voor de herfst-/wintercollectie van Tia Cibani, pas de tweede ooit onder het gelijknamige label van de ontwerper. Toen ik sprak met de recente winnaar van de Fashion Group International's felbegeerde Rising Star Award vorige week waren de enige hints die ze me gaf over wat ik van haar nieuwe ontwerpen kon verwachten, 'metallics - geplooide rokken'.
Maar glanzende rokken waren nog maar het begin. Gepresenteerd in het Jerome Robbins Theater in het Barishnikov Arts Centre in Hudson Yards, de show (die blijkbaar door vier keer in totaal) voelde soms meer als een kijkje van binnenuit bij een surrealistische speakeasy dan als een mode presentatie. Modellen uitgedost met vingergolven uit de jaren twintig, donkere lippenstift en slungelige ellebooghandschoenen met blingbling liepen door een abstracte papieren installatie die niet zou misstaan in het MoMA. De moedige pianosoundtrack werd onderbroken door het onophoudelijke klikken van camera's in de stadionstoelen.
De kleding was prachtig geconstrueerde voorbeelden van toegankelijke elegantie; moeiteloze opvallende stukken die nooit kieskeurig aanvoelden. Ik was vooral ontroerd door wat Cibani een "chainmail paillette kimono-vest" noemt - dat eruitzag alsof het zou moeten komen met een flauwvallende bank en sigarettenhouder - en een levendige, vakkundig op maat gemaakte amethistkleurige asymmetrische jurk met delicate, ingetogen plooien op alleen de achterkant. Cibani, een levenslange fan van de surrealistische kunstenaar Man Ray, zei dat ze in het bijzonder werd geïnspireerd door een van zijn onderwerpen in het bijzonder. "Ik gebruikte [socialite en kunstverzamelaar] Peggy Guggenheim als mijn muze, van een van zijn portretten die hij van haar maakte," vertelde de ontwerper ons. "Het inspireerde zowel het vrouwelijke als het artistieke aspect van de collectie." Google Peggy Guggenheim - je snapt het ook.
Foto's: IMAXtree