Is er een plaats voor Galliano in een wereld gerund door Alexander Wang?

Wat zou mode meer moeten zijn? Dat is alles waar ik aan kon denken na het scannen van de foto's van John Galliano's prêt-à-porter debuut bij Maison Margiela. Er zaten ongelooflijke kleren in: het fluwelen pak, de satijnen broek met wijde pijpen, de trompe-l'oeil-panty. De presentatie - met verschillende modellen die schaamteloos over de landingsbaan hingen - was krachtig. Deze collectie maakte duidelijk dat mode-ondernemer Renzo Rosso iets op het spoor was toen hij Galliano inhuurde om het huis over te nemen. En zeker, de mode-elite is dolblij hem terug te hebben.

Maar ondanks dat alles was er ook een bevroren-in-time gevoel over de show. Misschien was het de make-up van de clown, een oude handtekening van Galliano die na al die jaren nog steeds een angstaanjagend, tragisch gevoel op een collectie kan werpen. Of misschien is het dat mode niet meer dezelfde plek is als 27 jaar geleden, toen Galliano afstudeerde aan Central Saint Martins. Het is niet langer een plek waar grote persoonlijkheden gedijen, of waar een kunstenaar een geduldige weldoener kan vinden om zijn in-the-red collectie te financieren. De meest gevierde ontwerpers zijn gedisciplineerde, redelijke Karl Lagerfelds-in-wording. Kan Galliano gedijen in deze wereld? Zelfs als je alle slechte, slechte dingen uitwist die hem zijn overkomen - en dankzij hem - in de afgelopen vier jaar; zelfs als je zijn uitzonderlijke kleding in overweging neemt, is er iets onvolgroeids aan wat daar aan de hand is.

Eerder op de dag nam Galliano's opvolger bij Dior, Raf Simons, een grotere slag. Het is moeilijk om Simons' kleding niet als elektrisch te omschrijven: of ze je nu esthetisch aanspreken of niet, ze zijn zo energiek dat het moeilijk is om weg te kijken. Mijn grote afhaalmaaltijd van de show - je kunt mijn volledige recensie lezen hier - was dat er een grenzeloos element in het werk van Simons zit.

Het is interessant om te weten dat Simons slechts zeven jaar jonger is dan Galliano, aangezien ze generaties zo ver uit elkaar lijken. op 31, Alexander Wang ligt tientallen jaren achter hen. Ik vraag me af waar zijn jeugdige kleding in zal veranderen als hij de middelbare leeftijd bereikt. Sterker nog, ik ben nu nieuwsgieriger dan ooit, aangezien Wang eindelijk een Balenciaga collectie die een feestje waard is. Sinds hij in 2012 bij het Franse modehuis kwam, heeft hij verschillende mooie - zo niet spannende - inspanningen geleverd. (Afgezien van het bewonderen van het ongelooflijke handwerk van het atelier, sta ik er nogal ambivalent over.) Vrijdagavond, was echter een doorbraak: dit waren verfijnde kleding die het vertrouwen en de kracht had die nodig waren om onze aandacht. Mijn favoriete look: de ruit geruite schede, de zwarte wikkelrok aan elkaar vastgemaakt met een sunburst broche (zie de galerij hieronder).

De slimste van allemaal is misschien wel: Isabel Marant, wiens herfstcollectie is gemaakt door een vrouw die voor zichzelf ontwerpt. Marant is niet gek: ze is niet van plan om elk seizoen drastische veranderingen door te voeren. Haar kracht ligt in het feit dat haar overhemden met Bretonse strepen, bedrukte broeken met papieren zakken en jurken met volants het verlangen blijven aanwakkeren. Haar persoonlijke stijl is zo sterk dat ze van nature weet welke subtiele tweaks oude ideeën succesvol kunnen bijwerken.

De grootste shows van vrijdag zeiden veel over de stand van zaken. Dat Marants rechttoe rechtaan aanpak kleding verkoopt, dat Simons' gretigheid om te innoveren ons kan bekoren en dat Alexander Wang zijn Balenciaga-titel waardig is. Dit zijn de modellen die op dit moment in de mode werken: de lichtende voorbeelden voor de volgende generatie modeontwerpers.

Maar past Galliano in deze wereld? Voorlopig lijkt het erop dat zijn onvergelijkbare talent hem in staat zal stellen om volgens een andere reeks regels te blijven spelen.