Niet om te zeggen dat ontwerpers allemaal hetzelfde zijn, maar Alber Elbaz marcheert absoluut op het ritme van zijn eigen trommel - op een goede manier. Terwijl we uitkijken naar Karl Lagerfeld-interviews voor de krankzinnige en kattengerelateerde dingen die hij zegt, interviews met Elbazo zijn een vreugde vanwege zijn frisse, ongebruikelijke, niet-egoïstische perspectief.
WSJ gaf hem onlangs hun "Soapbox" en hij had een verrassende kijk op het onophoudelijke knock-out van dure ontwerpen als zijn eigen winkelketens:
Mensen protesteren over salarissen en ze kunnen het zich niet veroorloven om een huis te kopen. Er zijn veel bedrijven die nemen wat we creëren en dit vertalen naar de massa. We kunnen dus niet beschuldigd worden van het eten van cake terwijl de wereld brood nodig heeft. Want in ons kleine domein creëren we ideeën die een seizoen, of zelfs een uur later, door High Street worden vertaald.
Maar denk niet dat hij daar boos over is:
Ik denk dat het goed is dat we de bron zijn van de High Street-mode. Anderhalf jaar geleden deed ik een project met H&M, iets wat ik nooit eerder had gedaan, maar ik vond het belangrijk. Het ging erom mensen iets te geven dat ze zich niet konden veroorloven, iets waar ze alleen maar van konden dromen. En het voelde goed om te weten dat 95 procent van de kleding binnen vier uur over de hele wereld was verkocht.
Een ander nieuw modefenomeen dat hij bespreekt, is dat ontwerpers elkaar niet haten:
Voor shows sturen we elkaar kaartjes met felicitaties; we sturen elkaar bloemen. [wat schattig!] We zijn een beetje een gekke familie, maar toch een familie. Er zijn veel ontwerpers die ik echt respecteer en waar ik van hou. Ik hou van Azzedine (Alaïa). Ik hou van Narciso (Rodriguez) en Marc (Jacobs) en Nicolas (Ghesquiére) uit Balenciaga. De eerste collectie die Raf Simons voor Dior maakte, was prachtig. Ik ben niet jaloers op mensen - ik ben alleen jaloers op mensen die kunnen eten en niet aankomen.
Eerlijk gezegd wil hij liever niet afvallen omdat hij denkt dat het de "lichtheid" van zijn ontwerpen zou kunnen beïnvloeden. Echt:
Ik denk dat, omdat hij [Geoffrey Beene] te zwaar was en ik te zwaar ben, onze fantasie lichtheid was. Dus projecteerden we onze fantasie op de kleding, en nu doe ik alleen maar lichte, lichte kleding omdat dat het enige is dat ik niet heb. Daarom ben ik te bang om af te vallen, want dan maak ik misschien zware kleren. Jij lacht, maar ik niet.
Lees de rest van Elbaz's Zeepkist hier.