De charmante, bekende geschiedenis van de boybandstijl

Welkom bij Week van de popcultuur! Hoewel je ons altijd poëtisch kunt vinden over de forse overlap tussen mode en popcultuur, wijden we de komende vijf dagen over het onderwerp van onze favoriete muziek, films, tv, beroemdheden, boeken en theater, en hoe dat allemaal samengaat met de mode-industrie.

Ik begon op te letten Een richting vanwege een paar laarzen. Ik zag ze op Harry Styles's voeten in december 2013 tijdens een gezellige vakantie-aflevering van "Saturday Night Live", waarop One Direction de muzikale gast was. De schoenen waren zwart en sprankelend - met dank aan Saint Laurent, natuurlijk - en, onterecht, verre van iets dat ik verwachtte dat een lid van een jongensband zou dragen. Sterker nog, de vijf heren op mijn televisie leken helemaal niet op wat ik van een boyband had verwacht. Ze leken helemaal niet op jongens.

Later hoorde ik dat dit gewoon de manier van One Direction was. Gedurende de vijfjarige run van de groep was het vijftal (en toen het viertal) onvermurwbaar om dingen op hun eigen manier te doen: geen dansroutines, geen overdreven gestileerde kapsels en

zeker geen bijpassende outfits.

Toch waren ze nog steeds een jongensband in de zin dat ze vooral een vocale groep waren met een apart, ondersteunend instrumentaal gezelschap. Ze waren jong en werden zwaar op de markt gebracht voor een jonge, vrouwelijke demografie, en vuurden saccharine pop hit na hit af naar steeds hogere verkopen. Ze vervulden elk op beroemde wijze een andere 'rol' in de groep, bewust of onbewust; Styles heeft er zelfs zelf op gezinspeeld.

Zoals het geval is met alle muzikale artiesten, speelde mode daar een grote rol in, maar de kleermakersprioriteiten van een jongensband zijn anders dan die van andere groepen. Traditioneel kleden boybands zich samenhangend, zo niet uniform, en hun leden moeten zich ook als individuen uitdrukken. Het is een fijne lijn om te lopen.

De boybands van vandaag zijn ver verwijderd van die zelfs 10 jaar ouder dan One Direction, maar toch alleen toen ze voor het eerst een hoogtepunt bereikten in de jaren zestig en opnieuw in de vroege jaren. In de begindagen van de boyband was matching minder een richtlijn en meer een regel. Dit gaat terug tot hun wortels in de late 19e-eeuwse barbershop-kwartetten en, in de jaren veertig, doo-wop-groepen, waaronder The Ink Spots, een razend populaire vocale popband uit Indianapolis. Het was pas in de jaren zestig dat familiegroepen zoals de Jackson 5 en The Osmonds boybands in hun huidige vorm brachten, waarbij ze hun nauwe harmonieën zongen in pastelkleuren en klokbodems.

Wanneer De Beatles maakten hun Noord-Amerikaanse debuut op "The Ed Sullivan Show" in februari 1964, ze volgden deze trend, elk met hetzelfde zwarte Edwardiaanse pak en slappe kapsel. Deze uniformiteit bleef min of meer in verschillende mate door hun volgende vijf albums tot 1967, met de start van de verre "Sgt. peper" tijdperk. Toch waren de technicolor militaire kleding die ze droegen om zowel op tournee te gaan als om het album te promoten: op hun eigen manier gecoördineerd - net als One Direction op 'SNL' en net als elke boyband daarvoor en sindsdien.

"Je wilt niet dat iedereen er hetzelfde uitziet. Je wilt dat ze zich in hetzelfde rijk bevinden, maar niet op dezelfde persoon lijken", zegt de... Backstreet Boys' oude stylist Tierney Burchett vertelt me ​​over de telefoon. "Veel artiesten hebben niet zo'n mening als deze jongens, [maar] het helpt me hun algehele look vorm te geven en ze op individuen te laten lijken."

Tegen de jaren tachtig begon een nieuw tijdperk van boybands, met onder meer New Edition, New Kids on the Block en Menudo - die allemaal een veel informelere dresscode vertoonden dan eerder was gezien. Waar Menudo, een Puerto Ricaanse groep, vaak overging op met zuur gewassen denim, speelde New Edition hun R&B-hits in coördinerende stevige T-shirts en trainingsjacks en droegen op maat gemaakte bijpassende pakken voor hun rode loper verplichtingen. New Kids on the Block (NKOTB) ging zelfs nog een stapje verder - met graphic tees, distressed denim en sneakers - die meer op One Direction lijken dan welke andere groep dan ook tijd.

Voordat boybands hun tweede hoogtepunt bereikten in de vroege jaren 1990, juggernauts uit de jaren 90 zoals Boyz II Men en hiphopduo Kriss Kross teruggekeerd naar de van top tot teen bijpassende uniformen van drie decennia eerder - Boyz II Men met hun uitgebreide baseballpetten en strik banden; Kriss Kross met achterwaartse truien en baggy jeans. Blackstreet deed dat ook, maar in mindere mate. De vierkoppige groep coördineerde vaak in zwart-wit, maar droegen zelden dezelfde stukken; de 1997 MTV Europe Music Awards, en hun iconische zilveren pakken, zijn een beroemde uitzondering.

Jongensbands bereikten pas een paar jaar later, in de vroege jaren 2000, toen groepen zoals LFO, 98 Degrees, NSYNC en de Backstreet Boys creëerden een stijl die zo luchtdicht was dat een cliché geboren. Die formule - bijpassende fedora's, strakke tanktops, JNCO-jeans, stekelhaar - niet alleen opnieuw gedefinieerde jongen bandstijl volledig, maar vormde ook een uitdaging voor groepen die aan het einde van de dag vers willen beginnen iets.

In het geval van de Backstreet Boys heeft Burchett hard gewerkt om de groep in het huidige tijdperk te brengen. Ze zijn gestaag blijven werken sinds de oprichting in 1993 en brachten Burchett acht jaar geleden aan boord. Vanaf het moment dat ze met de band begon, lanceerden de Backstreet Boys een nieuw tijdperk met een nieuw label een hele reeks nieuwe optredens (waaronder twee wereldtournees, waarvan één naast NKOTB) en een nieuw album. Hun residentie in Las Vegas, 'Backstreet Boys: Larger Than Life', liep van maart tot juli 2017. Dit alles betekende geen slangenleer broeken, bandana's of Kangols meer.

"We hebben echt geprobeerd om met mode mee te groeien, en dat is zeker iets waar we aan hebben gewerkt voor deze Vegas Residency", zegt Burchett. "We wilden dat alles zo actueel en 'met' de huidige mode mogelijk zou zijn." Ze legt uit dat ze bewust om niets te expliciet nostalgisch te maken van wat de groep droeg in hun "Millennium" hoogtijdagen. "Het is cool om te zien hoe ze van de modestijlen van toen naar nu gaan", zegt ze. "En ze zien er ook heel goed uit - ze maken 2017 heel goed, moet ik zeggen."

Ondanks het feit dat de leden nu een gemiddelde leeftijd van 41 jaar hebben, bepaalt deze eens jongensachtige coördinatie nog steeds veel van Burchetts stijlbeslissingen. "Als ze niet zo geweldig waren, zou het niet zo gemakkelijk of leuk zijn geweest als het is", zegt Burchett. "Ze maken zich allemaal zorgen om er samenhangend uit te zien en er net zo uit te zien als ik." Ze voegt eraan toe dat ze allemaal heel anders zijn met totaal verschillende kledingsmaken, maar als professionals zijn ze meer dan bereid om concessies te doen als dat nodig is om bij dezelfde algemene stijlvol.

Dat geldt ook voor hun stagewear, een categorie die weliswaar geen punt van zorg was voor een groep als One Direction die absoluut niet danste. Maar de choreografie van de Backstreet Boys is nog steeds intensief, en hun kleding moet dienovereenkomstig standhouden.

Burchett vertelt me ​​over een set Tristan-pakken - een in poederblauw, een andere in een diepe, koninklijke marine - die de groep droeg tijdens hun 20e verjaardag "In a World Like This" tour, die zich uitstrekte van 2013 tot 2015. "Dat was eigenlijk een van mijn absoluut favoriete looks waar we ze ooit in hebben gestopt", herinnert ze zich. "[Ze] hadden geen enkele scheur in een van die broeken of jassen - niets. Dat is ongehoord. Als je iets hebt dat niet kapot gaat en werkt met het dansen en de choreografie, maakt het het kostuum [proces] gewoon zo veel gemakkelijker."

Dat wil niet zeggen dat duurzaamheid geen punt van zorg is voor groepen als de dance-averse One Direction, maar er zijn altijd andere prioriteiten. In het geval van de Jonas Brothers, een door Disney gewiegde familieband bestaande uit Kevin, Joe en Nick Jonas, was de esthetiek meer vintage-geïnspireerd dan eigentijds om hun eigen eclectische muzieksmaak te weerspiegelen.

"Iedereen neemt uit het verleden en kiest stukken die hun eigen persoonlijkheid raken", hun oude stylist Michelle Tomaszewski verteld mij. Voor de Jonas Brothers nam dit vaak de vorm aan van iconen uit de jaren 80, zoals Elvis Costello of Freddie Mercury, beginnend met skinny jeans en dunnere stropdassen en evolueerden naar meer formele kleding. "In die tijd dat de Jonas Brothers uitkwamen, droegen mannen niet echt pakken. Het begon net met jeans en T-shirts."

Om Kevin, Joe en Nick recht te doen, vond Tomaszewski het belangrijk om elk van hen grondig te begrijpen hun persoonlijkheden om hun individualisme te weerspiegelen en van daaruit alles samen te brengen voor consistentie rijstwijn. (Waar Joe de voorkeur gaf aan felle, opvallende kleuren, hield Nick van een beetje glans en Kevin was meer wat Tomaszewski de 'dandy' van de groep noemt.) 'Ze begonnen alleen Ed Hardy te dragen,' zegt ze. "We namen wat vintage met wat modern en mixten het samen om het hun eigen te maken." 

Tomaszewski is trots op het werk dat ze deed. "Door ze te helpen hun eigen look te creëren, denk ik dat het heeft geholpen om ze op de kaart te zetten als de stijliconen die ze nu zijn", zegt ze. "Dat was wat ik wilde dat ze waren en het is gelukt."

Boybands bereikten hun derde en meest recente hoogtepunt in de vroege jaren 2010, tegen het einde van de ambtstermijn van de Jonas Brothers. In 2010 verzamelde Simon Cowell op beroemde wijze One Direction nadat de vijf leden van de groep uit hun solo-audities voor "The X-Factor." Ze hebben behoorlijk wat gecoördineerd in de jaren rond hun eerste twee albums - een bijzonder matchy-matchy prestaties op "Today" komt meteen in me op - maar dat was niet voor hen. Op hun derde album droeg de groep min of meer wat ze wilden, althans zo leek het ons aan de buitenkant: Louis Tomlinson met zijn witte T-shirts, Niall Horan met zijn sportieve bomberjacks, Styles met zijn glitterlaarzen. Dat was dat.

Toen One Direction in 2015 op pauze ging, lieten ze grote schoenen achter om te vullen. Er zijn echter enkele kanshebbers om ze te vullen, zoals poprockband The Vamps, R&B- en soulgroep Mic Lowry, slungelige popkwintet Why Don't We en de zevenkoppige Zuid-Koreaanse krachtpatser BTS. ABC-serie "Boy Band" hoopt ook aan het zwembad toe te voegen, en ze leunen op de mode om het te doen.

"Boy Band" is een muziekwedstrijdshow - met Emma Bunton, Nick Carter en Timbaland - met in de hoofdrol 30 mannelijke vocalisten van 14 tot 24 jaar strijden om een ​​winnende groep te vormen, en daarmee een Hollywood Records contract. als ik het vraag Soyon An, kostuumontwerpster van het programma, over haar rol, vertelt ze me een anekdote over een groep die ze aankleedde voor hun uitvoering van "I Don't Want to Miss a Thing", een powerballad van Aerosmith, geschreven voor de sciencefictionfilm 'Armageddon' uit 1998.

"Er was wat heen en weer binnen het creatieve team dat we hulde moesten brengen aan de film. We hadden zoiets van: 'Nou, we willen de jongens niet in ruimtepakken doen.' Je weet wat ik bedoel? Dat is echt raar", zegt An. In plaats daarvan stelde ze een moodboard samen met een hele reeks high-fashion, rock-'n-roll-referenties - "sommige Balmain, sommige Balanciaga, sommige Gucci" — met laarzen met spitse neus, sjaals en "een paar foto's van" Steven Tyler." Het eindresultaat was voorspelbaar erg zwart-wit, maar kwam compleet met sterdetails en oranje accenten, waarvan de laatste verwees naar de astronautenpakken van "Armageddon".

Ik vraag An welke stijlen het populairst zijn onder de deelnemers aan de show, en ze wijst op de gebruikelijke verdachten, namelijk: Justin Bieber en voormalig One Direction-hartenbreker Zayn Malik - beiden wendde zich tot mode om een ​​comeback te maken in zijn carrière zich. "Ik heb ze traanbladen laten maken toen ik ze voor het eerst ontmoette. Hoe leer ik al deze jongens snel op modegebied kennen?', zegt An. 'Nu zien ze dat voor hen the sky the limit is. Ze zien dat hun stijlevolutie vlak voor hun ogen plaatsvindt."

Als ik merk hoe schattig dat is, reageert An door te zeggen: "Ja, we hebben het zeker naar ons zin." 

Daar gaat het toch allemaal om, toch? Wat is het nut van een boyband als het niet een feest is voor alle betrokkenen?

Homepagina foto: Ringo Starr, Paul McCartney, John Lennon en George Harrison zwaaien naar fans op 2 juli 1964 als ze terugkeren naar Londen van een tour in Australië. Foto: Getty Images

Mis nooit meer het laatste nieuws uit de mode-industrie. Meld u aan voor de dagelijkse nieuwsbrief van Fashionista.